غروب خدیجه (س)

خنکای کلام تو بهار را به شنزارهای داغ مکه مهمان می‌کرد و پیامبر مهربانی، راضی و خشنود از حضور بهارآفرین تو بود.

هر روز بزرگ‌تر و بالنده‌تر از پیش می‌درخشیدی تا به خانه ساده و آسمانی نبی اکرم(ص) وارد شدی. پیش از تو هیچ تاجری آن‌گونه تمام سرمایه وجودش را به همسرش تقدیم نکرده بود. حالا ولی در غم فراق تو ستاره‌های آسمان کم سو شده‌ و شعب ابوطالب در سیاهی فرو رفته است.

گرد و غباری از جنس اندوه به آسمان بلند شده است و از هر طرف صدای ناله‌ای به گوش می‌رسد، اما حال حضرت رسول(ص) حال دیگری است. توفانی از تنهایی و غربت در جان او به جولان می‌آید، اما او باید آرام و تسلای درد کسانی باشد که به او پناه آورده‌اند.

فرشته‌های مقرب دسته دسته مانند خوشه‌های اشک برای عرض تسلیت آمده‌اند.

کمی آن‌سوتر دختری مهربان که خود فخر زنان دو عالم است، آرام آرام در غم از دست دادن مادر اشک می‌ریزد.

یادش می‌آید روزهایی را که مادرش همچون آفتاب، صبح به صبح در خانه‌اش طلوع می‌کرد و با عطر نفس‌های بهشتی‌اش، مهربانی و عشق در هوا جوانه می‌زد.

یادش می‌آید آخرین وصیت مادر که در گوشش گفته بود به جای کفن لباس پدر را به او بپوشانند....

حالا هم صدای محزونی در کوچه‌های رمضان می‌پیچد که نوحه می‌خواند:

«امن یجیب...» خواندن من بی‌نتیجه ماند

زهرا یتیم گشت و پدر بی‌ «خدیجه» ماند

عبدالرحیم سعیدی راد‌ - ‌‌جام‌جم