این خانه سیاه است

اما خانه‌ای که قرار بود محل و مامن امنی برای اهالی سینما باشد، دی‌ماه 90 از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی منحل اعلام شد و از آن روز به بعد به جای این‌که گفتارها و رفتارها در مسیر حل اختلافات و رفع موانع موجود باشد، روز به روز با اخبار ناگوارتری در این زمینه مواجه شدیم.

همان‌طور که خانه سینما به یکباره و ناگهانی تعطیل شد، به همان‌گونه هم در بازگشایی آن ردپای تصمیمات عجولانه و اقدامات نامناسب دیده می‌شود. ورود رئیس‌جمهور به این ماجرا هم به جای این‌که فصل‌الخطاب و حلال مشکلات باشد، بر در بسته خانه سینما قفل‌های محکم‌تری زد.

تنها مرور رویدادهای روز گذشته و تجمع و کشمکش طرفین دعوا مقابل خانه سینما برای پی بردن به بحران موجود کفایت می‌کند و بر فاصله و گسست عمیق سینماگران صحه می‌گذارد.

به نظر می‌رسد این جریان ناخوشایند دیگر فقط به تفاوت سلایق مختلف سیاسی و جناح‌بندی‌ها منحصر نمی‌شود و اوضاع اسفبار کنونی در دولت آینده ـ که چیزی به آغاز فعالیت آن باقی نمانده ـ نیز ادامه خواهد داشت و شاید در خوشبینانه‌ترین حالت فقط جای طرفین دعوا عوض شود! و دست‌کم فروکش کردن کامل این بحران و چاره‌اندیشی برای آن نیاز به زمان طولانی‌تری دارد.

فراتر از همه این اظهارنظرها و رفتارهای نسنجیده، آنچه که برای طرفین دعوا کمترین اهمیتی ندارد خود سینماست؛ سینمایی که تصمیم‌گیرندگانش هنوز و پس از این همه سال به بلوغ و خرد مورد نظر نرسیده‌اند چگونه می‌تواند ساز و کار درستی داشته باشد و به رشد و بالندگی دست یابد. اوضاع آشفته تولید، کیفیت نازل فیلم‌ها، سامانه نامناسب پخش و توزیع آثار و سالن‌های فرسوده و ریزش تماشاگران سینمای ما هم معلول همین افکار و ماحصل تفکرات بدوی و ناشیانه تصمیم‌گیرندگان و متولیان حوزه فرهنگ و هنر بویژه اهالی سینماست.

تا وقتی که سینمای ما اسیر این دعواهای بی‌سرانجام و فرسایشی و قشون‌کشی‌های بی‌برنامه است، اوضاع بر همین منوال خواهد بود و این خانه فعلا سیاه تا اطلاع ثانوی رنگ سپیدی، روشنی و آرامش را نخواهد دید.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر