در محضر استاد مشفق کاشانی

وقتی قصایدش را می‌خوانی، حکیم و ادیب و سخن‌شناسی فرزانه است که شکوه شعر فارسی را در پیوند با گنجینه‌های فرهنگ و معرفت و حکمت، عرضه می‌دارد.

وقتی غزل‌هایش را زمزمه می‌کنی، عاشقی است دل سوخته و آشنا با سوز و گداز و درد و داغ عشق، شاعری که زیر و بم‌های این راه آتشین را می‌شناسد و نسبت او با عشق نه از راه تکرار تجربه‌های ذهنی حاصل از مطالعات ادبی، بلکه از مسیر تجربه‌های انسانی و سیر و سلوک فردی بیان می‌شود.

اگر شاعر این غزل‌های عاشقانه را نشناسی، گمان می‌داری که این زبان با طراوت و این نگاه نظرباز و زیبایی‌شناس، از آن جوانی است که شور عشق او را ناگزیر به سرودن واداشته، اما هنگامی که استواری سخن و پیراستگی شعر را می‌بینی، درمی‌یابی که تراز این غزل‌ها بسیارفراتر از حد تجربه‌های آغازین شاعری است.

وقتی برای استاد مشفق شعر می‌خوانی، دو جلوه متفاوت از ایشان می‌بینی؛ نخست چون کودکی است که ناگهان از زیبایی شاخه گلی، یا از نغمه دلکش پرنده‌ای سرذوق آمده و با اشتیاق و شادمانی، از حال خوشی که دارد حرف می‌زند و دیگران را به این ضیافت زیبایی و شادمانی دعوت می‌کند.

گاهی آن قدر در برابر شعری که برایش خوانده‌ای، شور و شعف نشان می‌دهد که خیال می‌کنی، نخستین بار است که با شعر آشنا شده یا شعری به این زیبایی شنیده است.

اما هنگامی که از استاد می‌خواهی سروده‌ات را ارزیابی کند، آن گاه اشارات و رهنمودهایش تو را به خود می‌آورد تا بدانی که با نگاهی دقیق و نکته‌سنج مواجهی، چندان که گاه با یک پیشنهاد ساده استاد، شعر جانی تازه می‌گیرد و بال می‌گشاید و به اوج می‌رسد.

شاعری با آن پیشینه درخشان و آن حضور مستمر ده‌ها‌ساله در بالاترین تراز شعر این سرزمین، پیش پای شاعران جوان، به احترام برمی‌خیزد و صمیمانه احوالپرسی می‌کند و پس از لحظاتی، چنان گرم گفت‌و‌گو می‌شود که هیچ فاصله‌ای مجال بروز نمی‌یابد؛ انگار مشفق یکی از همین شاعران جوان است با همان سرزندگی و بی تکلفی، بدون هیچ تعین و نقابی و با تمام سادگی و زلالی که مقتضای روزگار جوانی است.

کرامت و جوانمردی استاد مشفق در گره گشایی از کار دیگران چنان است که دور و نزدیک و غریب و آشنا نمی‌شناسد، همین که بداند قلم و قدم او کارگشای زندگی انسان‌هاست، دریغ نمی‌دارد و سایه لطف و بزرگی‌اش را چندان می‌گسترد که همگان را دربرگیرد.

اسماعیل امینی - شاعر و طنز پرداز