فیلم‌های موج مثبت

بیشتر فیلم‌های سینمای ایران عموما برای طیف و سلیقه خاصی ساخته می‌شود و بندرت پیش می‌آید طرف حساب فیلمی همه خانواده‌ها باشد یا اگر هم بوده، روی معضلات، مشکلات و سیاهی‌ها تمرکز کرده و در فضایی جدی، عصبی و خشمگین، حرفش را زده است. به عبارتی گاهی نفس خانواده‌های ایرانی از تماشای فیلم‌های بی‌امید و شادی، می‌گیرد. به نظر می‌رسد وظیفه امیدبخشی و تزریق فضای شاد را در این سال‌ها، تلویزیون به عهده داشته و خانواده‌ها غالبا می‌توانند بدون نگرانی از بدآموزی یا دریافت نکته‌های منفی به تماشای فیلم و سریال‌های تلویزیونی بنشینند. اما درست برعکس، چندان نمی‌توان با امنیت، آرامش و فراغ بال، سراغ فیلم‌های سینمای ایران رفت و آنها را دید.

فیلم‌های سینمای ایران یا عموما سیاه هستند و معضلات را به شکل صریح و بی‌پرده به تصویر می‌کشند یا اگر هم فضایی شاد و کمدی دارند، واجد عناصری غیراخلاقی و نامناسب برای برخی سنین هستند. یعنی خیلی نمی‌توان با یک سینمای سالم خانوادگی و فیلم‌های موج مثبت روبه‌رو شد. درحالی‌که اتفاقا برای مقابله با مشکلات و امیدبخشی به مردم، باید بخش قابل توجهی از سینما و فیلم‌های ما، به آرامش روحی و روانی خانواده‌ها کمک کنند و شادی و امید را به ملت هدیه دهند.

البته طبیعی است که بخشی از سینما باید با زبانی هنرمندانه به معضلات و مشکلات جامعه بپردازد و از دغدغه‌های مردم بگوید، اما از آن‌سو هم باید فیلم‌هایی وجود داشته باشد که حال مردم را خوب کند و خانواده‌ها هروقت اراده کردند، فیلم خوب و موج مثبتی برای تماشا وجود داشته باشد.

از میان حدود 30 فیلم سینمای ایران که از ابتدای سال در سینماهای کشور اکران شده‌اند، 25 فیلم یا برای طیف خاصی ساخته شده‌اند یا دیدن آنها به خانواده‌ها توصیه نمی‌شود. بعضی از این فیلم‌ها هم گرچه حرف‌های مهم و ارزشمند و تاثیرگذاری می‌زنند، اما آرامش و شادی را به مخاطب منتقل نمی‌کنند. برخی هم باوجود ژانر و رویه کمدی و خنده‌دار، حاوی صحنه‌ها و دیالوگ‌هایی هستند که برای همه اعضای خانواده بویژه کودکان و نوجوانان مناسب نیست. با نگاهی به آثار اکران شده امسال تا اینجا، فقط به پنج فیلم برمی‌خوریم که همه اعضای خانواده حتی بچه‌ها می‌توانند بدون دغدغه و هول و ولا دست همدیگر را بگیرند و به سینما بروند و موج مثبتی دریافت کنند و حالشان خوب شود. در ادامه به‌صورت مختصر نگاهی به این فیلم‌ها داریم؛ آثاری که مدیران فرهنگی و سینمایی و فیلمسازان، تهیه‌کنندگان و دیگر سینماگران ما باید نمونه‌های بیشتری از آن را برای امید و شادی عمومی بسازند. البته که فیلم‌های موج مثبت و سینمای سالم خانوادگی به هیچ وجه مساوی اثر خنثی و بی تاثیر نیست و می‌توان با رعایت اصل آموزندگی و انتقال پیام، آثاری واقعا جذاب و تماشایی ساخت.

ناردون

ناردون ساخته فریدون حسن‌پور که این روزها در سینماهای کشور اکران موفقی را پشت سرمی‌گذارد، یکی از فیلم‌های شاد و مفرح و مورد تائید خانواده‌هاست. هرچند این فیلم در زیرمتن از موضوعاتی جدی مثل مرگ حرف می‌زند، اما قالب طنازانه‌ای را برای آن انتخاب می‌کند و همین مساله باعث راحتی ارتباط خانواده‌ها با آن می‌شود. «ناردون» نمونه خوبی برای یک اثر شریف و قابل احترام مفرح و خانوادگی است. امین حیایی و مهران غفوریان این فیلم با هدایت خوب کارگردان، یک سروگردن بالاتر از دیگر آثاری که در چند سال اخیر بازی کرده‌اند، ظاهر شده‌اند.

یک دزدی عاشقانه

البته که دزدی و سرقت، فی‌نفسه، بدآموزی دارد و به هیچ وجه توصیه نمی‌شود که خانواده‌ها حتی به چند قدمی آثاری درباره آن هم نزدیک شوند اما قضیه یک دزدی عاشقانه ساخته امیرشهاب رضویان به کل فرق می‌کند و اتفاقا دیدن این فیلم شاد و مفرح که حاوی مقادیر زیادی خاطره بازی و گذشته بازی است، پیشنهاد می‌شود. چرا که دزدهای فیلم یعنی کمال و جمال، بی‌خطرند و بانمک و آن‌قدر دست و پا چلفتی و عاشق پیشه و خانواده دوست هستند که نمی‌توانند در سرقت به هدفشان برسند. دو ساعت تماشای بازیگران دوست داشتنی چون مهدی هاشمی و فرهاد آئیش به هیچ وجه بدآموزی ندارد، حتی اگر پای دزدی در میان باشد، خیالتان راحت!

زاپاس

آخرین ساخته سینمایی برزو نیک‌نژاد هم از دیگر فیلم‌های مهم خانوادگی امسال سینمای ایران است و ضمن این‌که می‌خواهد حرف‌های مهمی درباره سبک زندگی و عشق و خانواده بزند، اما این کار را در فضایی مفرح و نمکین انجام می‌دهد. حضور بازیگرانی چون جواد عزتی، احمد مهرانفر و حتی امیر جعفری که پیشینه خوبی در زمینه کمدی دارند هم کمک خوبی به این مساله می‌کند. فروش خوب فیلم، نشان‌دهنده این است که فیلم کمدی و سالم خانوادگی در صورت ساخت درست، طرفدار هم دارد.

دزد و پری و ننه‌نقلی

دزد و پری ساخته حسین قناعت و ننه‌نقلی ساخته زنده‌یاد پرویز صبری، تنها فیلم‌های سینمای کودک هستند که امسال و تا اینجا، در سینمای ما روی پرده رفته‌اند. آثاری با کیفیت‌های مختلف که هرکدام در اکران وضعیت متفاوتی هم پیدا کردند؛ اولی تا حدودی فروش کرد و دومی به دلایلی از جمله وضعیت بد اکران، عاقبت بخیر نشد. طبیعی است که فیلم‌های ژانر کودک مشکل محتوایی و اخلاقی نداشته باشند و مناسب همه اعضای خانواده از جمله بزرگ‌ترها باشند. این اتفاق برای این دو فیلم هم افتاد و خانواده‌هایی به تماشای این آثار نشستند و تقریبا با رضایت و دریافتی موجی مثبت، سالن‌های سینما را ترک کردند.

علی رستگار

فرهنگ و هنر