من زشتم؟!

حواس این افراد به محض دیدن یک سطح صیقلی مانند آینه، شیشه ماشین یا حتی پشت قاشق پرت می‌شود و گاهی توجه آنها چنان در آینه اتومبیل به خودشان جلب می‌شود که دیگر جایی را نمی‌بینند و تصادف می‌کنند. برخی از آنها به دفعات خود را به تیغ جراحی می‌سپارند تا شاید کمی زیباتر به‌نظر برسند.
افرادی که دچار این مشکل  هستند، اغلب گمان می‌کنند که ظاهری زشت یا ناخوشایند دارند و حتی زمانی که دیگران به آنها می‌گویند که ظاهرشان مشکلی ندارد، بازهم نسبت به ویژگی‌های فیزیکی یا اشکالات جزیی یا تخیلی خود با وسواس روبه‌رو می‌شوند.

یک آزمون‌

اگر می‌خواهید بدانید که دچار این اختلال هستید یا نه، به آزمون زیر توجه کنید:

آیا تصور می‌کنید برخی قسمت‌های بدنتان کاملاً زشت و بدشکل است؟
اگر چنین است، آیا روزانه یک ساعت یا بیشتر به آنها می‌اندیشید و با خود می‌گویید کاش این افکار کمتر ذهنم را مشغول می‌کردند؟
آیا وضعیت ظاهری شما باعث شده که دچار افسردگی و رنج فراوانی شوید؟
آیا نگرانی در مورد ظاهرتان زندگی اجتماعی شما را تحت‌الشعاع قرار داده است؟
آیا از انجام دادن بعضی کارها به‌دلیل ظاهر ناخوشایندتان اجتناب می‌کنید؟
آیا این نگرانی بر زندگی شخصی، خانوادگی، شغلی و تحصیلی‌تان هم اثری داشته است؟
آیا وضعیت ظاهری شما در زندگی اطرافیانتان هم تأثیر گذاشته است؟
 

پاسخ:

سؤال‌های 1 و 2: پاسخ مثبت به این 2 سؤال نشان‌دهنده این است که علائمی از شروع این اختلال در شما به‌چشم می‌خورد.

سؤال‌های 3 تا 7: جواب مثبت به این چند سؤال میزان نگرانی و افسردگی شما را نشان می‌دهد.

اگر پاسختان به همه سؤال‌ها مثبت است، بهتر است به روان‌شناس مراجعه کنید و از روش رفتاردرمانی شناختی بهره بگیرید.

>> جام جم/ ضمیمه چاردیواری