بشقاب پرنده در آسمان؛از تخیل تا واقعیت

به گزارش مهر ، رویت اشیاء نورانی در آسمان کشور به سال‌ها پیش برمی گردد. اولین گزارشها از مناطق مرزن آباد و سپس بابل و مشکین شهر ارسال شد. این گزارشها از مشاهده گوی های نورانی خبر می دادند که موجبات ترس و نگرانی اهالی را فراهم کرده بود. پیرو این گزارشها اظهار نظرهای متفاوتی از سوی مقامات بلند پایه کشور تا شهروندان عادی در مورد این پدیده بیان می شد.

این ماجرا به تدریج به سایر شهرها سرایت کرد و در مناطقی چون مشکین شهر، اردبیل، گنبد کاووس، تبریز، اراک، اشنویه، سنندج، مناطق مرزی اهواز و اصفهان گزارشهایی از مشاهده اشیای ناشناخته در آسمان مخابره شد. این ماجرا هر سال در فصول خاصی ادامه دارد.

اما این اشیای نورانی چه هستند؟ آیا موجودات فرازمینی قصد ارتباط با موجودات زمینی را دارند؟ آیا باید داستان های مربوط به UFO ها را باور کرد؟

تلاش انسان برای پیدا کردن موجودات فرازمینی

نخستین جرقه در زمینه کشف هوش فرازمینی یا موجودات فرازمینی و امکان برقراری ارتباط با تمدنی دیگر در مقاله ای در نشریه "نیچر" از سوی دو دانشمند مطرح شد. آنها در این مقاله این موضوع را به طور جدی مطرح کردند که اگر در نقاط دیگر کیهان موجودات هوشمندی وجود داشته باشند و مجهزبه تجهیزاتی همانند آنچه ما در اختیار داریم باشند، خواهند توانست سیگنالهای رادیویی ما را دریافت کنند و یا اگر پیامی مخابره کرده باشند بی شک می توان از راه بسیار دور سیگنالهای رادیویی آنها را دریافت و تقویت کرد. از نظر آنها این ارتباط بسیار دور رادیویی امکانپذیر بود.

انتشار این مقاله باعث شد تا در سال 1959 پروژه "ازما 1" آغاز شود. "ازما" یک پروژه استراق سمع بود و در طی آن "فرانک دریک" با رادیو تلسکوپ 85 فوتی در رصدخانه ملی در "گرین بنگ" فعالیتهای خود را با مطالعه بر روی دو ستاره آغاز کرد.هر چند او تلاش بسیار کرد اما هیچ سیگنالی دریافت نشد.

این پایان کار نبود بلکه تلاشهای "دریک آغازگر راهی شد که بعدها "ساگان" یکی از دانشمندان ناسا و از پیشگامان اکتشافات فضایی بدون سرنشین سفینه های وایکینگ را واداشت تا پروژه دیگری را در این زمینه تعریف کند.

"ساگان" در هنگام انجام آزمایش های خود بارها و بارها به سیگنالهای مشکوکی برخورد کرد. امری که تاکنون نیز ادامه دارد و هیچ کدام از آنها مورد تایید قرار نگرقته اند. اما بدون تردید دریافت این دست سیگنال های رادیویی دانشمندان را به مراتب آماده کرد تا با مواجه با سیگنالهای ناشناخته درصدد پاسخ برآیند.

اما به راستی موجودات فرازمینی وجود دارند؟ پاسخ این سئوال را "دریک" با ارائه معادله ای معروف به "معادله فرانک دریک"  داده است. هر چند بیشتر متغیرهای این معادله بر اساس حدس و گمان است ولی با وارد کردن مقادیر متغیرها می توان به تصویر جالبی دست یافت.

از خیال پردازی تا واقعیت

با حل معادله فرانک دریک می توان وجود 250 تمدن فرازمینی در کهکشان که قادر و مایل به برقراری ارتباط رادیویی با زمین هستند را تخمین زد. اما به باور اخترشناسان مسئله فاصله بسیار زیاد ستاره ها تا ما و محدودیت سرعت حرکت در عالم مانع از پذیرش پاسخ "دریک" می شود.

اسدالله قمری نژاد دبیر انجمن نجوم ایران در گفتگو با مهر با تاکید بر اینکه معمولا افراد مشاهده هر نوع اشیای نورانی در آسمان را به وجود موجودات فرازمینی ربط می دهند، گفت: این ادعا تنها از سوی افرادی که با علم نجوم و فاصله های نجومی اطلاعی ندارند مطرح می شود.

وی با بیان اینکه برای فاصله های نجومی از واحدی به نام سال نوری استفاده می شود، افزود: سال نوری مقدار مسافتی است که نور در مدت یک سال طی می کند. نور در طی یک ثانیه، 300 هزار کیلومتر را طی می کند و از سوی دیگر نزدیکترین ستاره به زمین 4.7 سال نوری با زمین فاصله دارد که با یک ضرب و تقسیم ساده می توان پی برد که نور برای رسیدن به ما باید 4 سال و نیم در راه باشد.

قمری نژاد با تاکید بر اینکه ستاره های دورتر نیز چهار میلیون سال نوری با ما فاصله دارند، ادامه داد: از سوی دیگر ادعا می شود که این موجودات از سایر کهکشانها می آیند این در حالی است که نزدیکترین کهکشان به ما "آندرومدا" است که لبه این کهکشان تا ما دو میلیون سال نور فاصله دارد.

وی ادامه داد: بر فرض اینکه موجوات فرازمینی هم موجود بوده و قادر باشند با تکنولوژی برتری که دارند به زمین نزدیک شودن اما هرگز منطقی نخواهد بود که فکر کنیم به زمین نزدیک فرود آیند، ایجاد ترس و وحشت کنند و دوباره به سرزمین خود برگردند.

جهل ما و پهنه بیکران آسمان

اگر این اشیای نورانی که ما زمینیها می بینیم موجودات فرازمینی نیستند پس چه چیزی می توانند باشد؟ آیا فیلمها و داستانهایی که در باره بشقاب پرنده ها ساخته و نوشته شده است، حقیقت دارد؟

طی جنگ جهانی دوم برخی از خلبانها ادعا کردند شیء عجیب و به ظاهر فلزی را مشاهده کرده اند که بر روی هواپیمای آنها سایه انداخته است. در 24 ژوئن 1947 "کنت آرنولد" خلبان یک هواپیمای مسافربری گزارش کرد ناوگانی از 9 شیء پرنده گرد را مشاهده کرده است که در خط پرواز وی ظاهر شده اند. آرنولد در گزارش خود توضیح داده بود این اشیاء شبیه نعلبکی هایی هستند که روی آب حرکت می کنند.

به همین دلیل از آن پس مردم از این اشیاء ناشناخته با عنوان "بشقاب پرنده" یاد کردند. از سال 1947 به بعد این اشیا ناشناخته تقریبا در تمام نقاط جهان مشاهده شد و حتی برخی ادعا کردند که با سرنشینان آنها ارتباط برقرار کرده اند. در تحقیقات دقیق تر اعلام شد که این اشیا پدیده های اختر شناختی یا پیامدهای شرایط جوی خاص بوده اند و بعدها نیروی هوایی آمریکا نیز اعلام کرد که در هر صورت این اشیا پرنده از فضا به زمین نیامده اند.

قمری نژاد با اشاره به پهنه بیکران آسمان و میلیونها جرم نورانی در آن گفت: معمولا رصدگران آماتور با دیدن اجرام نورانی چون "مشتری"، "زهره" و یا هر جرم نورانی دیگر حتی هواپیماهایی که به تدریج درخشان می شود، تصور می کنند بشقاب پرنده ها را مشاهده کرده اند.

وی ایجاد پدیده های جوی را از دیگر عوامل مشاهده UFO ها دانست و ادامه داد: این موارد بارها دیده شده است و با بررسی گزارشهای ارائه شده و محاسبه زمان رصدی آنها مشخص می شود که آنچه که دیده اند ربطی به بشقاب پرنده ها ندارد.

دبیر انجمن نجوم ایران با تاکید بر اینکه بحث UFO ها علاقه مندان خاص خود را دارد، خاطرنشان کرد: تاکنون هیچ گزارشی از سوی رصدگران حرفه ای و متخصصان علم نجوم که بیشترین ساعات خود را به رصد آسمان می پردازند در زمینه مشاهده اشیای ناشناخته نورانی دریافت نشده است.

از تخیل تا تولد فناوریهای فضایی

قمری نژاد با اشاره به علاقه برخی از کشورها به ایده بشقاب پرنده ها تصریح کرد: بسیاری از کشورها از این ایده بهره بردند و اقدام به ساخت پرنده هایی برای اقدامات جاسوسی، فلیمبرداری و عکسبرداری از مناطق مورد نظر کردند.

قمری نژاد "آلمان" را از اولین کشورهایی نام برد که در این زمینه گامهایی برداشته است و اضافه کرد: این اقدام تاکنون ادامه دارد و بسیاری از کشورها با سرمایه گذاریهای بسیار تکنولوژیهای فضایی برای کاربردهای جاسوسی را توسعه داده اند.