«واپسین کوچ» دور از حقیقت نیست‌

واپسین کوچ در نهایت همانی شد که می‌خواستید؟

نه!

چرا؟

در مرحله تصویربرداری، ‌امکانات محدودی در اختیار داشتیم و علاوه بر آن، فرصت کافی برای به اجرا درآوردن خیلی از‌ایده‌ها وجود نداشت. حتی برای تدوین هم زمان کافی نداشتیم.

اگر قرار باشد بعضی از سکانس‌ها را دوباره تصویربرداری کنید، کدام سکانس‌ها را از نو تصویربرداری خواهید کرد؟

اگر می‌توانستم، شاید همه سریال را دوباره تصویربرداری می‌کردم. همان‌طور که گفتم، ساخت چنین اثری به آرامش نیاز داشت که من هنگام ساخت آن، این آرامش را نداشتم.

فکر می‌کنید واپسین کوچ، تصویری حقیقی از وضعیت آدم‌هایی را که از آن سخن گفته‌ای، به‌دست داده باشد؟

فیلمنامه این سریال را بر اساس یک تحقیق مفصل نوشتم. سعی کردم واقعیت‌های موجود درباره عشایر و معضلات آنها را مورد مداقه قرار دهم و همچنین یک «درام» هم به آن اضافه کردم. فکر می‌کنم این «درام» خیلی دور از واقعیت‌ها نیست، شاید بشود گفت «بستر» این کار مستند است که به آن، شاخ و برگ درام داده شده است. ما در ساخت این سریال، تحقیقات میدانی هم داشته‌ایم و با قشرهای مختلفی از عشایر گفتگو کرده‌ایم. هر کدام از شخصیت‌های ما در این سریال، نماینده یک نسل از عشایر امروز هستند. اختلاف نسل‌ها که در جامعه امروز ما بشدت مطرح است، به نوعی در داستان ما هم دیده شده است. ضمن این‌که اختلاف نسل‌ها در جوامع روستایی و عشایری نمود پررنگ‌تری دارد.

به نظر شما چرا اینقدر تصویر آدم‌های حاشیه‌ای و روستایی در تلویزیون ما کم است؟

فکر می‌کنم دیدگاه برخی مسوولان ما این است که مخاطب امروز ما علاقه‌ای به این گونه مسائل ندارد و بیننده ما هم به نوعی به آن عادت کرده است، که مدام آدم‌های شیک را در فضاهای شیک و شهری ببیند و مخاطب موضوعات تکراری مثل اعتیاد و یا مثلث‌های عشقی گوناگون باشد. فکر نمی‌کنم واقعیت این‌گونه باشد. مخاطب اگر یک فضای متفاوت با آدم‌های متنوع و متفاوت ببیند، می‌تواند با آنها ارتباط برقرار کند و برایش جذاب باشد. حداقل این اتفاق این است که اطلاعات عمومی آنها درباره آن موضوع افزایش پیدا می‌کند. مثلا در همین سریال «واپسین کوچ» می‌توانم بگویم مخاطب شهری می‌تواند با جزییات زندگی عشایر و مسائل و مشکلات آنها بیشتر آشنا شود.

مهدی غلا‌محیدری‌