سیل تسلیحات به سوی خاورمیانه

خبر این است که امریکا ناگهان تصمیم گرفته است 63 میلیارد دلار اسلحه به خاورمیانه ارسال کند: 30 میلیارد به اسرائیل ، 13 میلیارد به مصر و 20 میلیارد به عربستان سعودی و دیگر اعضای شورای همکاری خلیج فارس.

کد خبر: ۱۴۱۲۶۰

در وهله نخست به نظر می رسد این امر در ادامه سیاست دیرینه امریکاست که هر از چند گاه مقادیر زیادی سلاحهای مدرن به عربهای خلیج فارس می فروخت و این نه فقط باعث رونق شرکتها و کارخانه های اسلحه سازی می شد، بلکه بخش مهمی از دلارهای نفتی را به خود امریکا بازمی گرداند.
و اما کشورهای خریدار این سلاحها نمی دانستند باید با آن چه کنند. استفاده از آنها علیه دشمن ، یعنی اسرائیل ، ممنوع بود و دشمن دیگری هم وجود نداشت. از این گذشته آنها کادرهای متخصص برای استفاده از این سلاحها را نیز در اختیار نداشتند، زیرا ترکیب جمعیتی در آن سوی خلیج فارس به گونه ای است که برای هر کار تخصصی باید کادر فنی را از خارج وارد کرد.
آنها زمانی روی متخصصان مصری ، لبنانی و فلسطینی تکیه داشتند و اینک پس از تحولات 2 دهه اخیر بیشتر از کادرها و نیروی کار آسیایی (هندی ، پاکستانی و بنگلادشی) استفاده می کنند. توزیع درآمد نفت در کنار جمعیت بومی اندک به گونه ای است که افراد تحصیلکرده بومی معمولا به امور مدیریتی می پردازند.
بنابراین سلاحهای خریداری شده در پایگاه های منطقه ای انبار می شد و زیر آفتاب و طوفان های شن صحرا می پوسید و از بین می رفت و یا این که در اختیار کارشناسان و خدمه طرف فروشنده می ماند و کشورهای عرب میزبان فقط پول این سلاحها را پرداخت می کردند و دلشان خوش بود که اسلحه مدرن در اختیار دارند.
هر چند مورد کنونی را نمی توان از این قاعده کلی مستثنا دانست ، اما به نظر می رسد این بار وضعیت با گذشته فرق می کند. بدیهی است که اسرائیل به عنوان «دست پرورده لوس امریکا» پولی بابت این سلاحها نمی پردازد و مصر نیز پولی ندارد که پرداخت کند. بنابراین 20 میلیارد دلار که از سوی عربستان و شیخ نشین ها پرداخت می شود، درآمد اصلی این معامله را تشکیل می دهد که در کنار 200 میلیارد دلار که امریکا در جنگ عراق هزینه کرده ناچیز به نظر می رسد.
وانگهی نیروهای نظامی امریکا اینک مستقیما در منطقه حضور دارند و باید گفت منطقه را اشغال نظامی کرده اند و می دانیم که اکثر این کشورها با امریکا قرارداد امنیتی دارند و با این احساس به سر می برند که امریکا از آنها در برابر هر خطری حمایت خواهد کرد. بنابراین خرید این همه اسلحه برای چیست؛
آنچه از پیگیری اظهارنظر مسوولان امریکایی بویژه وزیران امور خارجه و دفاع امریکا در سفر کنونی به منطقه برمی آید، این است که امریکا می کوشد جهت و محور کشمکش و خصومت را در منطقه تغییر دهد، به این معنی که اگر زمانی اسرائیل ، دشمن جهان عرب تلقی می شد، اینک جبهه جدیدی متشکل از اسرائیل ، مصر، اردن ، عربستان سعودی و دیگر اعضای شورای همکاری خلیج فارس تحت عنوان «کشورهای میانه رو» تشکیل می شود تا با «جبهه شرارت جدید» در منطقه یعنی ایران ، سوریه ، حزب الله لبنان و حماس مقابله کنند.واضح است که این نوع جبهه بندی در منطقه تنها در چارچوب منابع درازمدت امریکا و اسرائیل صورت می گیرد و هیچ ارتباطی با منافع کشورها و ملتهای منطقه ندارد.
محال است امریکا بتواند افکار عمومی منطقه را قانع کند که دشمن ، ایران است نه اسرائیل و رژیمهای عربی نیز نمی توانند در عصر انفجار اطلاعات ، افکار عمومی و باورهای منطقه را نادیده بگیرند. جمهوری اسلامی ایران پیوسته دست دوستی و برادری به سوی کشورهای عربی بویژه همسایگان در خلیج فارس دراز کرده و در جهت اعتمادسازی از هیچ اقدامی فروگذار نکرده است .تهران بارها اعلام کرده که امکانات و توانمندی های ایران در خدمت آرمان های ملل منطقه است و ایران با دنبال کردن سیاست تشنج زدایی خواستار بهترین روابط با همه همسایگان و کشورهای عربی و اسلامی است.
در مقابل ، در تبلیغات محافل صهیونیستی و امریکایی بویژه پس از شکست اسرائیل از مقاومت اسلامی لبنان در جنگ 33 روزه تابستان گذشته پیوسته از «گسترش نفوذ ایران در منطقه» یا «گسترش تشیع» سخن رفته و تلاش شده کشورهای عربی را از این نفوذ بترسانند. در حالی که این نفوذ امری طبیعی و ناشی از سیاست های اصولی جمهوری اسلامی در منطقه است که حمایت ملتها و جوامع عربی و اسلامی را در پشت سر خود دارد و چیزی نیست که در اثر دخالت و برنامه ریزی برای کسب اهرم فشار یا برگ برنده به منظور داد و ستد سیاسی پدید آمده باشد.
این نکته نیز حائز اهمیت است که اظهارنظر درباره معاملات تسلیحاتی و محور کشمکش پیوسته از جانب مقامات امریکایی و صهیونیستی صورت گرفته و هنوز موضع صریحی از سوی مسوولان عربستان سعودی اتخاذ نشده ، اما آنچه مسلم است ، این که در شرایط حساس و سرنوشت ساز کنونی ، کشورهای عربی با ورود به ائتلاف با امریکا و اسرائیل برای مقابله با زنجیره مقاومت در منطقه بزرگ ترین اشتباه استراتژیک خود را مرتکب خواهند شد.