انتخاب شهردار ، سیاسی یا...؛

شوراهای شهر پس از آغاز به کار، دو ماموریت اصلی دارند: اول انتخاب هیات رئیسه شورا و دیگری برگزیدن شهردار. گام اول در کلانشهری مثل تهران برداشته شد و گام دوم در دست بررسی است.

کد خبر: ۱۳۳۰۸۳

از آنجا که تصمیم گیری در این باره از حساسیت بالایی برخوردار است و نگرانی هایی را نیز به همراه دارد، انتخاب شهردار تهران را به عنوان نمونه برجسته و فرهنگ ساز در رفتار شوراهای شهر، مورد توجه قرار می دهیم و نکاتی چند را متذکر می شویم:
1- شهر تهران ، خود یک کشور است و مسائل و مشکلاتی در حد یک کشور دارد. حل مسائل این کلانشهر، بر حل مشکلات شهرهای دیگر موثر است و حل ناشدگی مسائل آن نیز بر دشواری و پیچیدگی مسائل دیگر شهرها می افزاید. عملکرد شورای شهر و شهرداری تهران نیز بر فرهنگ تعامل نهادهای شهری سراسر کشور تاثیر دارد. از این رو می توان توفیق شوراهای شهر هر دوره را در کارکردها و مواضع شورای شهر تهران جستجو کرد. این جایگاه ، اهمیت برخوردهای سنجیده اعضای شورای شهر تهران در اتخاذ تصمیمات مهم از جمله در گزینش شهردار را مورد تاکید قرار می دهد و انتظارات عمومی از اعضای شورای شهر را مضاعف می سازد.
2- رویکرد صرفا سیاسی در گزینش شهردار، تجربه موفقی را نشان نمی دهد. بررسی عملکرد دو دوره شوراها نشان می دهد که هر گاه تعامل اعضای شورا براساس ملاکهای صرف سیاسی بوده ، کامیابی نصیب نشده است. رعایت ملاکهایی چون تخصص ، مدیریت ، مردمداری ، سابقه ، قدرت تعامل و مواردی از این دست ، شوراها را در گزینش شهرداران کارآمد، موفق می سازد و از حجم تنش های سیاسی احتمالی می کاهد. مهم نیست که فرد منتخب ، کاملا با سلایق سیاسی ما منطبق باشد یا نباشد؛ آنچه اهمیت دارد، همان شاخص هایی است که برشمردیم و در کلام رهبر معظم انقلاب هم بر آنها تاکید شده بود.
3- عمر کم خدمت شهرداران گذشته ، ما را با پدیده ای مواجه می سازد که نتیجه آن ، بی ثباتی و تغییرات گسترده مدیریتی است. شورای دوم در قیاس با شورای شهر اول تهران ، از جمله به این دلیل موفق تر بود که ثبات مدیریتی را بیش از گذشتگان حفظ کرد و امکان برنامه ریزی و مداومت در پیگیری امور را میسر ساخت. این امر آنقدر اهمیت دارد که می توان آن را یکی از نشانه های موفقیت یک مجموعه تلقی کرد. بر همین اساس است که برخی از مجموعه های سیاسی در انتخابات اخیر شورای شهر تهران ، یکی از اهداف خود را حفظ ثبات مدیریتی کنونی دانستند و تغییرات احتمالی را در حد محدود و در مواردی معدود، ضروری قلمداد کردند. اینک این خواسته باید پیگیری شود تا فرصت موجود، در حاشیه تغییرات مدیران و کشمکش های ناشی از آن - که امری بسیار محتمل است - از دست نرود.
4- برخی نشانه ها و قرائن ، بیانگر رویکردی در برخی دولتمردان است که تغییر شهردار تهران را مطلوب می داند. این رویکرد به نوعی ریشه در رقابت های سیاسی انتخابات ریاست جمهوری داشته و متاسفانه هنوز هم ادامه دارد، همان گونه که با گزینش شهردار کنونی در شورای شهر دوم هم موافق نبود. واقعیت این است که این امر در تنظیم رابطه دولت و شهرداری تهران در سالهای گذشته موثر بود، به گونه ای که برخی از همکاری های لازم و ضروری با شهرداری آن گونه که انتظار می رفت ، صورت نگرفت . امروز نیز شائبه دخالت برخی دولتمردان در گزینش شهردار تهران وجود دارد. طبعا این اعضای شورای شهر هستند که با نشان دادن استقلال و تصمیم گیری از روی ملاکها و شاخصه ها، این شائبه را کمرنگ خواهند کرد و رویکرد سیاسی را در گزینش شهردار، اصل نخواهند دانست.
5- با ترکیب موجود شورای شهر و گرایش سه گانه ای که در آن وجود دارد، حفظ ثبات مدیریتی در شهرداری تهران ، ضرورت بیشتری پیدا می کند. واقعیت این است که این مجموعه اگر بر سر مدیران کنونی به تفاهم نرسند، طبعا بر سر افراد دیگری که جسته و گریخته نامشان مطرح می شود، به تفاهم نخواهند رسید. عاقلانه نیست که وضعیت مدیریتی شهرداری تهران را به خاطر اختلاف سیاسی یا سلیقه ای موجود، دستخوش هیجانات دائمی و بی ثباتی کنیم.
6- آنچه از دولت انتظار می رود، علاوه بر مداخله نکردن در انتخابات شهردار تهران ، گشودن باب همکاری همه جانبه با شهردار منتخب شورای شهر است . کمترین این همکاری ها، پرداخت بموقع بودجه مربوط به تبصره 13و دعوت از شهردار تهران برای شرکت در جلسات هیات دولت است ، انتظاری که رئیس جمهوری محترم در دوره مسوولیتش در شهرداری تهران ، از دولت وقت داشت.