ما کجا ایستاده ایم؛

هزار و سیصد و شصت و هفت سال از روز آن واقعه می گذرد و هنوز از لابه لای صدای چکاچک شمشیرها و زوزه تیرهای رها شده از کمان ها، این فریاد رسا به گوش می رسد که «آیا یاری دهنده ای هست مرا یاری دهد؛»

کد خبر: ۱۲۴۴۶۹

مردمانی که آن زمان با این پرسش ماندگار در تاریخ روبه رو شدند، سه گروه را تشکیل دادند. عده قلیلی نه با زبان بلکه با «بذل خون قلبشان» به این سوال پاسخ مثبت دادند. این گروه در همه تاریخ ، نورانی و بی مانند مانده و خواهند ماند.گروه دوم که به مراتب بیش از گروه اول بودند نیز با پرتاب نیزه و سنگ و چوب و کشیدن شمشیر بر روی آن حضرت ، پاسخ آن سوال را دادند.
گروه سوم را عده بی شماری تشکیل دادند که ظاهرا نظاره گر رویارویی حسین (ع) با یزید بودند. افرادی مردد که ایمان در قلبشان مستقر نشده بود و نتیجه نهایی تردیدشان همسویی با قاتلان حسین بن علی (ع ) بود.
بسیاری از گروه دوم و تقریبا همه گروه سوم در حالی با حسین (ع) جنگیدند و یا شهادت و اسارت او و یاران خاندانش را تماشا کردند که در حقانیت اباعبدالله تردیدی نداشتند و روزانه بارها بر وحدانیت خداوند و رسالت جد حسین بن علی (ع) شهادت می دادند و یا حج به جا می آوردند. آنها به سمت قبله می ایستادند در حالی که «سر قبله» را درک نکرده بودند. آنها در منی رمی ، به جا می آوردند اما یزید، شیطان مجسم را هم با عمل و با سکوتشان یاری می رساندند و اینان در قربانگاه ، گوسفند قربانی می کردند ولی نفسشان فربه و چالاک بر آنها حکم می راند. چرا؛
دلبستگی به دنیا و جلوه های گوناگون آن و عدم تعبد در برابر احکام الهی این چرایی را روشن می کند.این غل و زنجیرهای ناپیدا اما محکم و اسارت بار، بر دست و پای هر انسانی باشد رفتارش در روز واقعه همانگونه خواهد بود که مردمان معاصر اباعبدالله انجام دادند.
همه ماهها محرم ، همه روزها عاشورا و همه زمین ها کربلاست. به عبارت دیگر همیشه تاریخ حسین (ع) و یزید رودرروی هم قرار داشته و خواهند داشت. سوال حسین بن علی که «آیا یاری دهنده ای هست مرا یاری دهد؛» امروز نیز در فضا طنین افکنده است و ما مخاطب این پرسشیم. حال مائیم که باید پاسخ بدهیم و تعیین کنیم کجا ایستاده ایم؛ در کنار اباعبدالله ، در سپاه یزید و یا تماشاگر صحنه.