کدام ظرفیت خالی؛

: صدور قطعنامه شورای امنیت علیه فعالیت های هسته ای کشورمان ، بیش از آن که اهداف مستقیم هسته ای را دنبال کند ، در پی افزایش فشار بین المللی از سویی و ایجاد اختلاف در داخل کشور از سوی دیگر است.

کد خبر: ۱۲۲۴۲۵

دریافت این رویکرد ما را به وظایفی رهنمون می سازد و حرف و حدیث های روزهای اخیر بیانگر آن است که این وظایف به فراموشی سپرده شده است. در این باره نکات زیر در خور توجه می نماید:
1- تصمیمات درباره سیاست های کلان نظام درباره موضوع هسته ای در گذشته و حال ، طی فرآیندی یکسان و تقریبا با استفاده از همه ظرفیت های قانونی و فکری موجود اتخاذ شده است و آنچه از سوی برخی درباره عدم استفاده از همه ظرفیت ها القا می شود یا ناشی از بی اطلاعی است و یا ریشه در رفتارهای سیاسی به دور از اخلاق دارد.البته ممکن است عده ای بر این باور باشند که در جمع بندی نظرات و سیاست ها ، دیدگاه های آنها باید محور باشد که چنین انتظاری ناشی از متعهد نبودن به تصمیمات جمعی است . از طرفی هستند کسانی که خود را در ردیف ظرفیت های نظام به شمار می آورند ، حال آن که نه جایگاه قانونی دارند و نه نظام آنها را جزو ظرفیت های خود در این سطح می داند. لذا ظرفیت واقعی بلااستفاده ای وجود ندارد. در این باره گفتنی های زیادی هست که در موقع مناسب باید مطرح شود.
2- اگر چه هیچ کس در داخل کشور از صدور قطعنامه توسط شورای امنیت استقبال نمی کند ولی عده ای صدور قطعنامه کمرنگ و بی رمق شورای امنیت را به جای این که ناشی از سیاست های خصمانه مخالفان نظام جمهوری اسلامی ایران بدانند به «ناپختگی دیپلماسی ایران» نسبت می دهند. این فرافکنی که حتما مورد خوشایند صادرکنندگان قطعنامه و همسو با مواضع آنها نیز هست ، متاسفانه از رقابت های سیاسی داخلی نشات می گیرد و مبنایی در نظرات کارشناسی ندارد. فراموش نکنیم که ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت از نخستین روزهای طرح این موضوع همواره مطرح بوده است و توافقنامه های سعدآباد ، بروکسل و پاریس که با هدف اعتمادسازی از سوی ما مورد پذیرش قرار گرفت و نتیجه آن عمدتا تامین خواسته های غرب و تعلیق همه فعالیت های صلح آمیز کشورمان بود ، نه تنها این حربه را از بین نبرد بلکه زمینه ساز قطعنامه های تند و سیاسی شورای حکام شد؛ قطعنامه هایی که خود زمینه ساز ارجاع پرونده به شورای امنیت شد. این تجربه پر هزینه این نتیجه مهم را برای ما به ارمغان آورد که طرف های ما در این موضوع ، به کمتر از ریشه کن کردن این توانمندی بومی و پایمال کردن حق مسلم ملت ایران رضایت نمی دهند و هر مقدار در برابر آنها تمکین بیشتری صورت گیرد آنها این هدف خود را گستاخانه تر دنبال می کنند. تاسفبار این که عده ای بدون توجه به هزینه های این تجربه ، کماکان «بازگشت به سیاست های قبل» را توصیه می کنند!
3- یکی از ترفندهای تبلیغاتی امریکا و همپیمانانش ، از ابتدای ماجرای هسته ای ایران ، این بوده که نگرانی از فعالیت قانونی ایران را به جامعه بین الملل نسبت بدهند و این گونه وانمود کنند که ایران در برابر یک خواست جهانی ایستاده است . این روزها این ادعا از سوی برخی جریان های داخلی هم تکرار می شود؛ حال آن که کشورهای مختلف از جمله 116 عضو جنبش عدم تعهد و 57 عضو سازمان کنفرانس اسلامی به دفعات از حق ایران در استفاده از فناوری صلح آمیز هسته ای دفاع کرده اند و این کدام اجماع بین المللی است که حدود دوسوم اعضای آن در آن مشارکت ندارند؛ بنابراین تعمیم خواست چند کشور مشخص به جامعه جهانی یک فریبکاری است که برخی سیاسیون داخل کشور نباید با آن همسو شوند.
4- نکته دیگری که این روزها نمود بیشتری پیدا کرده است این است که برخی خود را در جایگاه یک مقام سوم بی طرف تصور کرده و به «دو طرف» رهنمود می دهند که «با تدبیر عمل کنند» و یا «تندروی نکنند». مواضعی از این قبیل ، ضمن آن که معلوم است با چه اهدافی مطرح می شود به نوعی شانه خالی کردن از مسوولیت هایی است که در گذشته و حال متوجه همین افراد بوده و هست ، چرا که این اظهارات را کسانی مطرح می کنند که مستقیم و غیرمستقیم در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها مشارکت داشته و دارند. سخن آخر این که ، انسجام و «اجماع ملی» بزرگترین سرمایه برای دفاع از حقوق کشور در موضوعاتی است که مستقیما با منافع و امنیت ملی پیوند خورده است و هرگونه خدشه در این امر بدون تردید به منافع کشور آسیب می رساند و رضایت خاطر کسانی را به دنبال دارد که منافع ما را نشانه گرفته اند.بسیاری از نظرات و پیشنهادات را می توان و باید در سطوح عالی تصمیم گیری مطرح کرد اما آنچه در صحنه علنی کشور نمایان می شود ، باید تصمیم نظام و حمایت یکپارچه از آن باشد.