بازگشت به رقابت

پس از انتخابات مجلس هفتم و برخی تغییرات در آرایش سیاسی کشور متاسفانه یک جناح عمده در وضعیت انفعالی قرار گرفت.

کد خبر: ۴۳۹۵۱

این انفعال که ناشی از نوعی بهت نسبت به واکنش و تصمیم مردم بود بسرعت تا لایه های پایین تشکل های سیاسی این جناح رسوخ کرد و آنها را به جای آسیب شناسی عملکرد خود به حالتی انفعالی رساند تا روحیه خود را باخته ، بازی را تمام شده بپندارند و پس از این کل آن را به رقیب واگذارند. اگرچه جناحی که مشهور به اصلاح طلب بود در قالب رفتار جبهه ای فعالیت می کرد اما بروز اختلافاتی در داخل این جبهه که عمدتا از سال 81 شروع شد زمینه فروپاشی جبهه را پیشتر فراهم کرده بود و از این جهت تعبیر بهت که برای حوزه های غافلگیری کاربرد دارد برای تبیین وضعیت این جناح چندان صحیح نیست . اختلافات یاد شده در 2حوزه نمود بیشتری داشت : اول ، مقاومت طیف اصولگرای این جبهه در مقابل تجدیدنظرطلبی های ایدئولوژیک طیف دیگر و دوم ، رفتار پدرخوانده ای یک سازمان و یک حزب نسبت به دیگر موتلفین که به سهم خواهی و اعتراض منطقی سایر گروه ها انجامید. جالب اینجاست گروه های جبهه دوم خرداد که تعداد و وزن آنها قابل توجه بود، این حزب (حزب مشارکت) را برآمده آن سازمان (سازمان مجاهدین انقلاب) می دانستند و معتقد بودند با این حساب عملا یک گروه همه سهام جبهه را به نام خود سکه زده است . انفعال سیاسی برای احزاب یک سم مهلک است و اگرچه نشانگر ناپختگی سیاسی و فقدان درک تئوری گردش نخبگان است اما در هر صورت به ساخت کلی کشور زیان می رساند. همه آگاهان بر این نکته اتفاق دارند که برای سلامت و تعادل رفتار یک واحد سیاسی بویژه در سطح تصمیم گیری به گرایش های مختلف فکری که هر یک برگردانی از گرایشهای جامعه هستند نیاز داریم ؛ بنابراین به کما رفتن یک جریان اگرچه ظاهرا به سود جریان رقیب اوست ولی در واقعیت امر، کل کشور از یکدستی حاصل رنج می برد، ضمن آن که جریان پیروز نیز در غیاب کنش رقیب ، لباس رخوت بر تن می کند و از این جهت حتی به نفع او هم نیست . از این رو انتظار می رود جبهه دوم خرداد با جدی گرفتن فرایند بازسازی درونی ، جریان اصلاح طلبی را اصلاح کند و با چهره ای نو به میدان بیاید؛ همچنان که جریان رقیب او در فاصله سالهای 76 تا فتح کرسی های شوراهای شهر در سال 81 چنین کرد و چهره ای نو و برنامه ای نو از خود ارائه داد و با اعتماد به نفس و اعتقاد به این نکته که بقای سیاسی در گرو حضور و برنامه ریزی راهبردی و ترک نکردن میدان است سرانجام در دو انتخابات متوالی (شوراها در سال 81 و مجلس در سال 82) بر برگ رای انتخاب مردم نشست . در حال حاضر جبهه دوم خرداد برای خروج از بهت و انفعال و شروع بازسازی با دو آفت مواجه است . اول آن که دستگاه های تخصصی به پارکینگ چهره های فعال سیاسی تبدیل شوند چرا که این حرکت اگر چه ممکن است ظاهرا تجمع فیزیکی چهره ها برای شروع بازسازی فعالیت ها باشد اما در عمل فعالیت های تخصصی آن دستگاه را تحت الشعاع برنامه ریزی های سیاسی می کند ؛ مدلی که وزارت کشور در 7 سال و وزارت نیرو در 3 سال گذشته داشته اند و امروز در وزارت اقتصاد و سازمان ایرانگردی به طور جدی دنبال می شود و اگر این خبر درست باشد که وزارت رفاه نیز قرار است همین راهبرد را دنبال کند مخاطره بیشتری را برای دولت در پی خواهد داشت . دوم گرایش به دستگاه های اقتصادی و صنعتی با توجه به حجم بالای گردش مالی آنها به منظور تامین مخارج فعالیت های سیاسی و ارتباطگیری غیردیپلماتیک با بیگانگان . چنانچه جبهه دوم خرداد بتواند با پیشگیری و کنترل این 2 آفت که هم به نفع کشور نیست و هم حساسیت های رقیب را برمی انگیزد در افکار عمومی حضور جدی تری پیدا کند که معرف تلاش برای ارائه تصویری جدید از خود است می توان به آینده رقابت های سیاسی کشور امید بست .