مرزهای اصالت در جنبش دانشجویی

خبری در بعضی روزنامه ها و ایستگاه های خبری ، منتشر شد که در هر صورت موجب حیرت و شگفتی است .

کد خبر: ۲۶۳۰۲

در این خبر عنوان شده است که بعضی انجمنهای اسلامی دانشجویی دانشگاه ها تحت عنوان دفتر تحکیم وحدت (شاخه علامه) نامه ای را خطاب به کوفی عنان ، دبیر کل سازمان ملل نوشته و از او برای بعضی مطالبات خویش استمداد طلبیده اند.
بدنبال این خبر مدیر کل حراست وزارت علوم این نامه را جعلی دانست و عنوان نمود که دوسه نفر نمی توانند نامه ای را به نمایندگی از جمع زیادی از دانشجویان بنویسند. جدا از این که نگارش این نامه از سوی بخشی از دانشجویان صحت داشته باشد و یا خیر ، نکاتی به ذهن متبادر می شود که در جای خود قابل تامل است :
1- جنبش دانشجویی به بخشی از حرکت بزرگ دانشجویی که در جهت منافع و مصالح ملی و نیز ثبات بیشتر ارکان نظام و جلوگیری از انحراف از اصول و آرمانهای انقلاب اسلامی فعالیت می کند، اطلاق می شود. هر حرکتی که در جهت حفظ نظام و اعتلای سیاسی ، فرهنگی ، علمی و فناوری صورت پذیرد؛ در این جنبش جای می گیرد. بر این اساس قلمرو جنبش دانشجویی در دو بعد ایجابی و سلبی معنا می شود و هر دو بعد متضمن حفظ و اعتلای آرمان های نظام جمهوری اسلامی خواهد بود. طبیعی است حرکتهایی که در جهت عکس این هدف صورت پذیرند، در قلمرو جنبش دانشجویی جای نمی گیرند ، بلکه می توان آنها را حرکتی برخلاف رسالت دانشجویی و دانشگاهی قلمداد نمود. به عبارت دیگر نمی توان در درون نظام قرار گرفت و بر نهادهایی چون انجمن اسلامی و عناوین دیگر از این قبیل تکیه زد و در عمل به بیرون از نظام سرویس داد!
2- در طول تاریخ جنبش دانشجویی اصیل و غیر وابسته ، هیچگاه حرکتی که نوعی درماندگی و استمداد از بیگانگان را طلب کند، مشاهد نشده است . استقلال ، مناعت طبع ، حرمت خود و خودباوری ، همواره با دانشجویان و حرکتهای آنان همراه بوده و از آنان شخصیتی متین ، استوار، متعهد به آرمان ها و مستقل متجلی ساخته است . همین نکته جزو افتخارات جنبش اصیل دانشجویی بوده و توانسته است در وهله های مختلف به اعتلا و استقلال نظام جمهوری اسلامی کوک کند؛ کمکی که از خاطره جمعی مردم شریف ایران هرگز فراموش نمی شود. صدور این نامه از سوی برخی دانشجویان ، بر فرض صحت ، در کمال تاسف تاریخ زلال جنبش دانشجویی را لکه دار نمود و استقلال آن را خدشه دار کرد. البته این نوع حرکتها در طول تاریخ انقلاب اسلامی برای بار اول اتفاق نیفتاده و عموما توسط برخی صنوف وابسته دانشجویی که نگاهی از سر شوق به ابرقدرت ها داشته اند، تحقق یافته است . کافی است تاریخ حرکتهای دانشجویی اواخر 50و اوایل 60تحت عنوان فدائیان خلق اکثریت و اقلیت ، کارگر، مجاهدین خلق ، حزب توده و از این قبیل را مرور کنیم و سرانجام و عاقبت آنها را در دلدادگی ، اتصال تشکیلاتی به بیگانگان و آن سوی مرزهای کشور، بیاد آوریم . طبیعی است هم اکنون هنگام مرزبندی دقیق بین انجمن های اسلامی به معنای واقعی و انجمن هایی است که تنها لقب اسلامی را بدنبال خود یدک می کشند. طبع اسلامی ، عمل خفت آور را بر نمی تابد، به عبارت دیگر نمی توان از واژه مقدس اسلام استفاده ابزاری نمود.
3- صدور این نامه از سوی برخی انجمنهای اسلامی ، بر فرض صحت ، نوعی «خامی سیاسی» را نیز نشان می دهد. بر فرض مسدود شدن تمام راههای قانونی در کشور، که این طور نیست و البته برای کسانی که در عمل قانونگرا هستند نه در شعار، آیا سازمان ملل مخاطب مناسبی برای دادخواهی است . اگر سازمان ملل می توانست کاری برای کسی انجام دهد، جهان به وضع کنونی دچار نمی شد که هر کس زور بیشتری دارد؛ بدون در نظر گرفتن ملاحظات جهانی و انسانی به کشور دیگری یورش برد و آن را تصاحب نماید و جالب این که پس از اشغال به غلط بودن اطلاعاتی که بهانه کشورگشایی او بوده است نیز، اعتراف نماید! احتمالا کسانی که برای صدور چنین نامه هایی دیگران را تشویق می کنند، از تنگدستی و درماندگی سازمان ملل خبری ندارند و یا این که خود را به بی خبری زده و نتوانسته اند دلدادگی خویش به دیگران را مخفی کنند. به نظر می رسد قبل از این که نهادهای دانشگاهی و غیره به اقدامات قانونی متوسل شوند ؛ شایسته است درجه رشد یافتگی و اصالت عاملان این گونه حرکتهای غیر معقول را مورد وارسی قرار دهند.
4- مواضع جمعیت کثیری از تشکلهای دانشجویی در قبیح دانستن این نوع حرکتها که هیچ قرابت و سنخیتی با جنبش دانشجویی ندارد موجب خرسندی است و نشان می دهد که خوشبختانه جنبش اصیل دانشجویی ، بیدار و هشیار است و یا تمام اختلافاتی که ممکن است در مشی و سلیقه خود داشته باشند ؛ استیصال و درماندگی در مقابل بیگانگان را بر نمی تابند و آنقدربلوغ فکری و استقلال دارند که بتوانند مسائل و مطالبات خویش را در فضای درون خانه حل و فصل نمایند.