تهدیدهای فراروی انقلاب

؛ نهال دیروز به بار نشسته ، به شجره ای طیبه تبدیل شده که تندباد حوادث امروز نتوانسته آسیبی به آن وارد کند. استمرار این نهضت جز با تقویت علل کامیابی آن ، از طریق بازشناسی و تاکید بر آن عوامل و ضمنا شناخت نقاط تهدید و آسیب شناسی و رفع چالشها میسر نیست . جمهوری اسلامی که یادگار عزیزی است که امروز سالگرد ورود پرعزتش به مام میهن است ظرفیت آن را داشته و دارد که حکومتی مردمسالار عرضه کند که دین و اخلاق در بطن و متن آن باشد و رفاه و برخورداری و عدالت اجتماعی (به عنوان یکی از آموزه ها و جهت گیری های اصلی اسلام) نتیجه طبیعی آن شود؛ اما دشمنان این ملت نمی خواهند تجربه حکومت دینی موفق شود. مرور حوادث امروز 24ساله اخیر نشانگر این نکته است که آنان با اصل توفیق این تجربه مخالفند و لذا از اجرای نقشه های مختلف فروگذار نکرده اند. تعداد، تنوع و حجم سرمایه گذاری دشمنان این ملت اتفاقا راهگشای ما در این نکته خواهد بود که راهمان به چه میزان حق است . گذشت سالیان و قطور شدن این نهال به دشمنان نشان داد که تهدیدات بیرونی در شکست انقلاب و به بن بست کشاندن آن توفیقی نداشته اند و شاید از همین رو به تقویت تهدیدات درونی اقبال نشان می دهند و به انحراف انقلاب و یا تغییر ماهوی آن امید بسته اند. امروز شاید انگاره های لائیستی و تبلیغ آن ، اصلی ترین تهدید انقلابمان باشد؛ چراکه ماهیت آن را از اساس تغییر می دهد. زمزمه های جدایی نهاد دین از نهاد حکومت که متاسفانه بعضا از سوی کسانی بیان می شود که یا بر مصادر حکومتی تکیه زده اند و از مواهب آن برخوردارند و یا ناکارآمدی داشته اند و ضعف شخصی و مدیریتی آنان باعث شده عملا منعزل شوند. (اتفاقا همین ناکارآمدی ها چالش بزرگی برای جمهوری اسلامی بوده و سبب شده جامعیت حکومت دینی بویژه در عرصه رفاه اجتماعی و حذف فقر و فساد و تبعیض با مشکل مواجه شود.) علاوه بر تهدید یاد شده ، اختلافات داخلی را نیز نباید نادیده گرفت . هنوز طنین امام این انقلاب در گوشهایمان زنگ می زند که رمز توفیق نهضت را در «وحدت کلمه» می دانست . همه آنانی که دل در گرو آن عزیز دارند و به حفظ یادگارش همت می کنند ، حق ندارند وحدت و وفاق را نادیده بگیرند. ما در قبال امام و شهیدان مسوولیت داریم تا ایران اسلامی را به مظهر برنامه ریزی ، توسعه ، رفاه عمومی و اقتدار بین المللی تبدیل کنیم و جامعه آرمانی آنان را محقق سازیم .