عراق پس از صدام چگونه خواهدشد؛

پس از انتشار خبری در مطبوعات در اوایل اکتبر 2002 مبنی بر این که کاخ سفید قصد دارد با نیروهای امریکایی ، عراق را اشغال کند و مانند ژاپن پس از 1945 رژیم اشغالگری را در آنجا حاکم کند، به سرعت تکذیبیه هایی صادر شد. نزدیک صدهزار نیرو وارد عراق خواهد شد، ژنرال تامی فرانکس 4به عنوان فرمانده کل سرزمین های اشغالی قدرت را در دست خواهد گرفت ، رژیم حاکم «جنایتکار جنگی » را دستگیر و محاکمه می کند و عراق را «از وجود بعثیها پاک می کند.» زالمی خلیلی زاد، فرستاده امریکا به افغانستان ، کارشناس شورای امنیت ملی در غرب آسیا و پیشگام در سناریوهای بعدی ، اذعان داشت که این کار «هزینه های گزافی خواهد داشت » (حداقل 16میلیارد دلار در سال )، اما امریکا منابع ضروری را به این کار اختصاص خواهد داد و «ما این اراده را خواهیم داشت که تا زمانی که لازم باشد بمانیم و به کار خود بپردازیم .» هنگامی که در مورد طرح اشغال عراق سوال شد، کالین پاول ، وزیر امور خارجه اظهار داشت ، «اگر کار به آنجا کشید که رئیس جمهور امیدوار است این گونه نشود، اما اگر کار به آنجا کشید، ما موظف خواهیم بود رژیم بهتری را جایگزین کنیم »، ارتش مسوولیت این امر را به عهده خواهد داشت . بدیهی است که ما در حال برنامه ریزی اضطراری هستیم و نمونه های مختلف فراوانی در تاریخ وجود دارد که می توان به آنها نگریست : مانند ژاپن و آلمان .» ژاپن نمونه ای است که در اغلب موارد آگاهان از آن یاد می کنند. در ژاپن ، در پی اشغال این سرزمین به رهبری مک آرتور بخشهایی از دستگاه اداری فاشیست برچیده شد، اما امکان بازسازی مبانی سیاسی نیز از سوسیالیست ها گرفته شد. مک آرتور با دادن امتیازات ویژه به زایباتسو، باندهای صنعتی که همچنان بر جامعه ژاپن حاکمند، اتحادیه های کارگری را در معرض خطر قرار داد. در سال 1951، مک آرتور نظریه اصلی و نژادپرستانه خود را در خصوص اشغال مطرح کرد: «با معیارهای تمدن جدید، ژاپنی ها در مقایسه با توسعه 45ساله مانند پسربچه ای 12ساله هستند.» مقایسه با ژاپن شاید باعث به هم خوردن عظمت پنتاگون شود، اما این کاملا صحیح نیست . برای مقایسه واقعی منطقه باید به دوره حکومت عراق تحت قیمومت بریتانیا (1932-1914) نگریست . در ماه نوامبر 1914، نیروهای انگلیسی در بصره پیاده شدند، بغداد و موصل را اشغال کردند و با این سه استان امپراطوری عثمانی ، کشور جدید عراق را تشکیل دادند. بریتانیا از ترس مجتهدان شیعه ، راهزنان و نیز جوامع عمدتا تاجر منطقه (که از میان آشوریان ، یهودیان ، یزیدی ها، اهالی سرزمین سبا [یمن امروزی] و دیگران برخاسته بودند)، برای یافتن هم پیمان هایی برای خود به نخبگان قدیمی عثمانی روی آورد. شریفیان عمدتا از افراد سرشناس سنی بودند که در استان های اطراف بغداد زندگی می کردند. در سال 1920، مردم عراق دست به شورش زدند و فقط با قدرت انگلیس سرکوب شدند (در این برخورد بیش از 6000عراقی و فقط 500سرباز انگلیسی و هندی کشته شدند). بریتانیا که مایل بود حکومتش بر عراق از طریق یک نماینده صورت گیرد، از فیصل دعوت به عمل آورد که پادشاهی عراق را بپذیرد. فیصل ، پسر امیرحسین از هاشمی ها، متولی اماکن مقدس در عربستان و برادر عبدالله که اخیرا در اردن بر تخت سلطنت نشست ، می باشد. فیصل ، از سال 1921 تا 1932 تحت قیمومت بریتانیا حکومت کرد و پس از آن از سال 1932 تا 1958پادشاهی مستقل هاشمی را به وجود آورد. در زمان پادشاهی فیصل (هر چند که بریتانیا تاج پادشاهی را بر سر داشت ) نیروی هوایی سلطنتی ]بریتانیا[، شورش کردها را به طرزی وحشیانه (که نخستین بمباران هوایی عمده بود) سرکوب کرد و بریتانیا (با کمک امریکا) نفت عراق را بین شرکت نفتی انگلیسی - ایرانی ( 75/23 درصد)، شرکت رویال داچ شل ( 75/23 درصد)، شرکت فرانسوی پترول ( 75/23درصد)، شرکت استاندارد اویل و موبیل (75/23درصد) و دلال مشهور، سیروس گلبانکیان (5درصد) تقسیم کرد. حکومت قیمومتی ، چارچوبی را برای سرکوبی شیعیان و کردها و نیز حق بهره برداری از نفت به وجود آورد. تمایل به بازگشت به حکومت پادشاهی چند ماهی در افغانستان (با ظاهرشاه) به وجود آمد و بعد به نفع کرزای که فردی سازش پذیر است ، رد شد. در ژاپن ، علی رغم تردیدهایی که درباره حفظ پادشاهی غرق در فاشیسم ، وجود داشت ، مک آرتور (به توصیه روشا بندیکت ) تصمیم گرفت سلسله هیروهیتو را حفظ کند. قطعا امریکا قصد ندارد مدت زمان نامعلومی در عراق باقی بماند، اما در نظر دارد در این کشور یکی دو پایگاه نظامی ، اختیاری دایم بر نفت و دوستی بر مسند قدرت داشته باشد. این دوست می تواند نماینده ای دست نشانده مانند کنگره ملی عراق (حامد کرزای عراق ) یا یک پادشاه ساختگی دیگر باشد.