دیداراول

کد خبر: ۲۱۰۳

امریکا؛فاصله عمیق بین خواستن وشدناز ابتدای ماجرای 11 سپتامبر و حمله به برجهای امریکا، دولت بوش ، به کمتر از سر بن لادن و نابودی القاعده رضایت نمی داد و آنقدر فعالیت کرد که تمام حسابهای این گروه بسته شد و هرچه طالبان بی نوا فریاد زد بیایید او را در جایی محاکمه عادلانه کنید، بوش فقط سر بن لادن را طلب کرد. حال بعد از این همه بمباران وسیع و بی سابقه بر مردم مظلوم افغانستان چه چیزی حاصل شد؛افغانستان فقیرترین کشور جهان بود، با این بمباران ها اگر افغانها چند ساختمان و کارخانه داشتند آن هم نابود شد. کشتن عده ای فقیر، تعدادی زن و کودک با قهرمان شدن و سرپوش گذاشتن بر مشکل امنیت داخلی امریکا خیلی فاصله دارد تنها نتیجه بمباران های وسیع افغانستان رفتن طالبان از حکومت افغانستان و قدرت نیروی جبهه شمال در کل افغانستان بود. حال سوال این است که :آیا جبهه شمال که قدرت افغانستان را به دست آورد، نیروی مطلوب امریکا محسوب میشود؛آشنایان به صحنه سیاست منطقه می دانند که امریکایی ها تمام تلاش خود را برای عدم اقتدار کامل جبهه شمال بر افغانستان انجام دادند. از احیاء محمد ظاهری که هیچ پایگاهی در افغانستان امروز ندارد تا مذاکره با جناحهایی از طالبان نظیر عبدالحق و کرازی که همه این اقدامات با شکست مواجه شد. و حتی در همین یکی دو مورد اخیر اصرار زیاد امریکا بر این موضع که ائتلاف شمال نباید داخل کابل شود همه اینها نشانگرعدم اعتماد امریکا به جبهه شمال است که پیش بینی می شود در روزهای آینده ابعاد این ماجرا روشنتر شود.نکته جالب این است که امریکا که خرج زیاد برای کشتار در افغانستان متحمل شد به خلاف آرزوهای دولت دستپاچه امریکا، نتیجه از آن جای دیگری شد که قدرت را در زمین در دست داشت.اما یک سوال همچنان در ذهنها باقی است که ، آیا می توان این جابجایی قدرت از طالبان به جبهه شمال را نتیجه بمباران های امریکا محسوب کرد؛ هرچند بمباران های امریکا را نمی توان در تسریع این دست به دست شدن قدرت نادیده گرفت اما همه به یاد دارند که وقتی طالبان ، چند سال پیش بر جبهه شمال پیروز شد اکثر مناطق افغانستان تقریبا به همین سرعت سقوط کرد و به دست طالبان افتاد و می توان نتیجه گرفت که این نحوه تغییر قدرت ناشی از بمباران امریکا نیست هرچند اگر بمباران امریکا نبود، طالبان شاید چندماهی بیشتر میتوانستند دوام بیاورند.