کالدرون در اندازه‌ هدایت پرسپولیس نیست

به گزارش جام جم آنلاین ، آنجا که وی به روشنی نشان داده که در اندازه‌های هدایت تیمی در حد پرسپولیس نیست و او انتخابی «کوچک» برای پستی «بزرگ» است.

چه ربطی به مارادونا دارد؟

نمی‌دانیم چطور با استناد به اینکه او روزی همبازی دیه‌گو مارادونا در تیم ملی آرژانتین بوده، باید وی را یک مربی مهم تلقی کرد یا چشم بر تمام کاستی‌های او بست. اگر مبنا فقط ملاک فوق باشد باید تمام همبازیان مارادونا در تیم ملی آرژانتین طی سال‌های 1981 تا 1994 و هم‌تیمی‌های او در باشگاه بوکاجونیورز، بارسلونا، ناپولی، سویا و نیوول اولدبویز را که در سال‌های بعدی به مربیگری روی آوردند، یک مربی برجسته توصیف کرد و آن هم در حالی که از خود مارادونا هم هرگز یک مربی بزرگ ساخته نشد. بهترین «بازیکنان مربی شده» آرژانتین در آن عصر هم که دانیل پاسارلا و سرجیو باتیستا بودند، هرگز به حدود شامخی نرسیدند که سایر مربیان آرژانتینی مثل منوتی، بیلاردو و باسیله رسیدند. بنابراین معیار توانایی کالدرون نه اسم و رسم همبازیان قبلی‌اش و نه کارآیی مربیان دیگر هموطنش بلکه چیزی است که از خود او به یادگار مانده و حتی اگر کالدرون سابقه قهرمانی در لیگ عربستان را داشته باشد این به معنای مناسب بودن او برای هدایت پرسپولیسی‌ها نیست.

مردی بدون اشراف

طبیعت و خلق و خوی غیر ماندگار کالدرون که در پست‌های قبلی او نیز نمود داشته، تلاش او برای عوض کردن بی‌دلیل یک ساختار موفق در پرسپولیس و رویکرد به برخی انتخاب‌های غیرعقلایی و خریدهای ضعیف مثل جونیور براندائو و ماندن و سماجت چند هفته‌ای بر سر این انتخاب غلط نیز تنها ایرادات بزرگ کالدرون نیست و بزرگترین اشتباه وی عدم اشراف بر شرایط پرسپولیس و نداشتن فن و صرافت لازم برای درآوردن سرخ‌ها از شرایط منفی در روزهای سخت و فقدان توانایی و اندیشه برای تغییر متن بازی در روزهای گره‌خوردن کار است. شاید او ادعا داشته باشد که برای خط حمله پرسپولیس انتخاب‌هایی خوب و مهاجمانی کاملاً گلزن را در اختیارش نگذاشته‌اند اما جونیور انتخاب شخصی و مستقیم خود وی بود و از طرف دیگر برانکو با نفراتی از همین دست پرسپولیس را فصل پیش فاتح سه جام کرد و در نیم فصل دوم لیگ هجدهم که پرسپولیس به وضوح به مشکل گلزنی خورده و سخت و کم گل می‌زد و اکثر دیدارهایش به تساوی انجامید، باز بازی‌ها را برای پرسپولیس درآورد و به نتایجی رسید که برای تکرار قهرمانی لازم بود.

تلاش‌های عبث

تلاشی نه چندان منطقی برای عوض کردن ترکیب دفاعی پرسپولیس و به‌ویژه دفاع وسطی که با زوج سید جلال و خلیل‌زاده به آمار و سطح بالایی رسیده بود و حاشیه‌هایی که این قضیه آفرید و تلاش عبث کالدرون برای توجیه دلایل کنار گذاشتن حسینی عملاً چنان وقت و حواس او را مشغول کرد که از تمرکز بر مشکل اصلی‌تر قرمز‌ها که عدم کارآیی در خط حمله و فقدان گلزنان حرفه‌ای بود باز داشت و نتایجی را به ثبت رساند که دیده‌ایم. پرسپولیس با هدایت سرشار از خطا و لغزش سرمربی گنگ آرژانتینی‌اش سه مسابقه از 6 دیدار اولش را باخت که در سال‌های معاصر بی‌سابقه بود که شکست خانگی 2 بر صفر مقابل سپاهان کم از فاجعه نبود و بردش مقابل پیکان در تهران نیز خفیف و فاقد هرگونه قاطعیتی بود و برد یکطرفه 5 بر صفر مقابل شاهین در بوشهر نه تنها مفید نبود بلکه پرسپولیس و گلزن اول آن مسابقه‌اش (علیپور) را به خیال‌های کج و معوجی رساند که بن‌بست دیدار با ماشین‌سازی را موجب شد و روح‌های بیمار شده در دیدار با حریف تبریزی چیزی نیست که مربی معمولی و فاقد نبوغی مثل کالدرون قادر به رفع سریع آن باشد.

وصال روحانی / روزنامه نگار