یک جهان ، یک اتحاد

به گزارش جام جم آنلاین ، برای پاسخ به این سؤال فراگیر و بسیار گسترده، جواب‌های متعددی وجود دارد. اما ما می‌توانیم روی یکی از مهم‌ترین پاسخ‌ها تمرکز کنیم. این پاسخ چیست؟ پاسخ «اتحاد» است. اتحاد جهانی چگونه شکل می‌گیرد و اصلاً چطور با اعتقاد به آن می‌توانیم بخشی از موج پاک‌سازی بدی‌ها از دنیا باشیم؟ سؤال بسیار مهم‌تر این است که اصولاً چنین اتحادی در جهان وجود دارد؟ ابتدا باید به این موضوع بپردازیم که اتحاد جهانی چیست و چه کاربردی دارد. اتحاد یعنی جزئی از یک مجموعه بزرگ یا کوچک شدن. اتحاد به معنای یکی شدن به‌منظور رسیدن به هدف خاصی است در راستای اقداماتی مشترک.

اتحاد در جهان یا همان وحدت رویه نیز معانی خاص خود را دارد. با توجه به شرایط کنونی جهان و با توجه به رویکردهای مختلف سیاسی ، اجتماعی، اقتصادی اتحاد جنبه‌های مختلفی دارد. یکی از وجوه مشترک این مبحث مهم و اساسی «اتحاد فکری» است. بدان معنا که افراد با ملیت‌های گوناگون و صرف‌نظر از ایدئولوژی‌های فکری و مذهبی یک جهان واحد را تشکیل دهند و فارغ از هرگونه تعصب قومیتی و نژادی و با هر مذهب الهی در کنار یکدیگر صلح‌آمیز زندگی کنند و روی زندگی یکدیگر تأثیرگذاری مثبت داشته باشند.

بازهم به سؤال قبلی برمی‌گردیم. آیا بشریت امروز متحد است؟ آیا ما باهم به سمت منافع مشترکمان کار می‌کنیم؟ آیا دولت‌ها با یکدیگر متحد شده‌اند و با یک‌صدا و یک قلب اعلام کرده‌اند که جنگ بین خودشان را پایان داده‌اند و سعی می‌کنند در کنار هم دنیای بهتری را شکل بدهند و به تعالی زندگی افراد کمک بیشتری کنند؟ پاسخ به این سؤال «نه» است. نه، نه و فقط نه.

اکنون به‌جای فکر کردن به این موضوع که چند «نه» دیگر می‌توان در برابر این سؤال قرارداد بهتر است به این موضوع فکر کرد که چه راهکارهایی برای شکل دادن «وحدت جهانی» ایجاد کرد؟ معیارهای ایجاد وحدت جهانی بسیار متعدد است و مبحثی بسیار کلان به شمار می‌رود.

گسست وحدت جهانی

اصولاً یکی از بدترین راه‌های نفوذ به دل یک یا دو مملکت ، نفوذ از راه مذهب و موضوعات ایدئولوژیکی است. بر اساس این نوع تهاجم زیرپوستی، اختلاف‌های مذهبی در بین مردمان یک جامعه شکل می‌گیرد. این اختلاف قرار است شکافی عمیق بین اقشار از طریق مذهب شکل بدهند تا به‌وسیله این شکاف اهداف سیاسی و اقتصادی به مرحله اجرا برسند.

در دنیای امروز به دلیل جاه‌طلبی‌ها، اهداف نظامی و سیاسی و حرص و طمع برای سایر امور منفعت طلبانه باعث شده تا با جهانی متحد روبرو نباشیم. حقیقت این است که نه‌تنها «وحدت جهانی» بسیار کمرنگ است که در بسیاری از موقعیت‌های جغرافیایی کره زمین با «تضاد کامل» روبرو هستیم.

در دنیایی که منافع «خودمحور» برای اکثر ملت‌ها یک جز جدایی‌ناپذیر تبدیل‌شده است و سیستم اقتصادی هر جامعه‌ای بر مبنای منفعت صرف همان جامعه می‌چرخد موضوع وحدت جهانی کاملاً به بوته فراموشی سپرده‌شده است. بخش دیگر ماجرا چنین است که نه‌تنها بین مذاهب و ایدئولوژی‌ها همفکری جامع و مفصلی وجود ندارد بلکه با ترفندهایی مکرآمیز و وقاحت بار بین آنها بیشتر جدایی عمیق به وجود می‌آید. در چنین شرایطی «صلح» نیز زیر موج منفعت‌طلبی برخی از ملل مدفون می‌شود و معیارهای ایده آل و آرمان‌گرا از جوامع مختلف بشری رخت می‌بندد.

در جهانی که چرخ عظیم اقتصاد و گرداندن آن مهم‌ترین مبحث بشریت است چگونه می‌توان وحدت جهانی ایجاد کرد؟

به روال 100 سال گذشته نگاه کنید. در قرنی که گذشت درنتیجه جنگ، مادران زیادی پسران خود را از دست دادند، دختران زیادی پدر خود را دیگر ندیدند. خانواده‌های متعددی قتل‌عام شدند. دو جنگ جهانی بزرگ اتفاق افتاد و میلیون‌ها نفر مرگ را در آغوش کشیدند. نسل‌کشی به بدترین شکل ممکن به مرحله اجرا درآمد. اما برای دیدن تصویر دهشتناک مرگ و جنگ و نسل‌کشی لازم نیست حتماً به جنگ‌های جهانی رجوع کنیم. در نزدیک‌ترین زمان ممکن درگذشته هم می‌توان به شیوه‌های نسل‌کشی و جنایت‌های خانمان‌برانداز اشاره کرد. هنوز به دلیل اختلافات شدید فکری و مذهبی افراد زیادی کشته می‌شوند. فقر نیز هرروز به‌اندازه جنگ قربانی می‌گیرد. جمعیت بی‌خانمان‌های دنیا نیز روزبه‌روز بیشتر می‌شود. دسترسی به آب سالم و مسائل بهداشتی و درمانی نیز به یک بحران جهانی تبدیل‌شده است. این جمله هم به یک‌ضرب المثل تبدیل‌شده است: « ثروتمندان روزبه‌روز ثروتمندتر می‌شود و فقرا هم فقیرتر.»

مسئله محیط‌‌زیست در جهان هم به قهقرا می‌رود. سیاستمداران و احزاب سیاسی - پس از دهه‌ها شکست‌ - هنوز هم وعده‌های فریب انگیز در انتخابات می‌دهند تا خود را متفاوت نشان بدهند. همه این‌ها ناشی از یک‌چیز است، ناشی از فقدان «وحدت جهانی». این اتحاد را قدرت‌های برتر دنیا از بین برده‌اند.

ایده‌هایی برای خلق وحدت

پس حالا برگردیم به سؤال اصلی. چه ایده‌ای می‌تواند جهان را به سمت متحدشدن پیش ببرد؟

نخستین پاسخ به این سؤال چیزی است که به این زودی قابل‌اجرا شدن نیست؛ اتحاد سیاستمداران دنیا. بسیاری سران قدرتمند دنیا حتی به این موضوع هم‌فکر نمی‌کنند که باید در کنار هم متحد شوند تا بر اساس مصلحت و منافع جامعه جهانی گام بردارند. قدرت‌های برتر جهان در شرایطی به معیارهای اتحاد جهانی نزدیک می‌شوند که همه‌چیز همسو با منافع مشترک آنها باشد.

فرمول جهانی صلح این‌چنین است: سیاستمداران عاقل در کنار اتحاد جهانی. این منجر به پایان‌بخش مهمی از مشکلات جهان می‌شود. اما قدرت‌های بزرگ اقتصادی، سیاسی و نظامی جهان مگر چنین اجازه‌ای می‌دهند؟

فقدان اتحاد تا امروز آسیب‌هایی عمیق و حتی جبران‌ناپذیر به ملت‌های مختلف بشری وارد آورده است. گرسنگی، فقر شدید، بیکاری، مرگ‌ومیر نوزادان، تجزیه‌طلبی، ناهنجاری‌های اجتماعی ، افزایش جرم و جنایت، اوج گرفتن بیماری‌های کشنده و مسری، تخریب محیط‌زیست، شدت گرفتن مشکلات روحی و روانی در یک جامعه، اختلافات شدید فکری و قومی، جنگ‌های منطقه‌ای ، قاچاق مواد مخدر، اوج گرفتن اعتیاد، تجاوز، از بین رفتن منابع غذایی، مرگ‌ومیر زنان ناشی از زایمان و از بین رفتن ارزش‌های اجتماعی همگی به از بین رفتن اتحاد جهانی ارتباط دارند. برخی از این موارد به‌طور مستقیم و برخی دیگر به‌طور غیرمستقیم به فقدان وحدت جهانی و یکپارچه ارتباط دارد.

به‌هرحال دولت‌ها می‌توانند از افتراقی که حاصل توطئه سایر کشورهاست جلوگیری کنند. اقدامات بازدارنده از توطئه‌های تفرقه‌افکن و ترویج فرهنگ وحدت در تمامی امور اجتماعی می‌تواند به فراهم کردن مقدمات شکل‌گیری یک جامعه جهانی متحد کمک زیادی کند. به این فکر کنید که ایده‌های شکل دادن جامعه جهانی نباید به‌صورت ایده باقی بماند. آنها زمانی ارزشمند هستند که عملی شوند. دنیای کنونی برای فرار از بحران‌های سیاه و کشنده نیاز به این اقدامات عملی دارد.