حرکت حسین بن علی(ع) حرکت در مسیر اوج بندگی است

امیر مسروری پیرامون درس هایی که تاریخ باید از قیام عاشورا بگیرد به جام جم آنلاین گفت: مگر نه اینکه قبل از حسین بن علی(ع)نیز قیام علیه ظلم برقرار بود و بعد ایشان نیز قیام‌های بسیاری در مسیر مبارزه با ظالم توسط اهل‌بیت صورت گرفت. قیام زید بن علی و فاجعه حَره کم دردی به همراه نداشت. چرا پس عاشورا به مبدأ زمانِ عزت تاریخ تبدیل شد و تاریخ عزت و مبارزه از این روز نوشته شد. همین سؤالات کافی بود تا آدم مجنون شود. مجنون و دیوانه‌ای که هیچ پاسخی برای حل آن ندارد. همان عشقی که به تعبیر جرج جرداق نویسنده شهیر لبنانی با یاران حسین کاری کرد که حاضر می‌شدند برای او هفتاد بار کشته شوند و باز در رکاب او به جنگ با یزید را انتخاب و قیام کنند.

مسروری خاطرنشان کرد: حسین بن علی علیه‌السلام انسان را در مسیری قرارداد که تا ابد مجبور می‌سازد میان حق و باطل یکی را برگزیند و هیچ‌گاه بی انتخاب به مسیر خود ادامه ندهد. بگذارید ساده‌تر گویم، مسیر تاریخی که اباعبدالله در برابر انسان‌ها قرارداد همانند روشن شدن چراغ‌های باندِ فرود برای خلبانِ پروازی است که تاریکی، دید او را به حداقل رسانده و این چراغ‌ها تنها روش فرود مطمئن است. مسیر پرواز انسان حالا به دستان امام حسین روشن شده تا ارابه‌ی فرود درست به دستان خودمان در مسیر حقیقی قرار گیرد.

به گفته وی، مسیری که خدا آن را خلقت برای بندگی می‌داند. حرکت حسین بن علی حرکت برای رسیدن به همین بندگی است که اوج آن مقام نفس مطمئنه و رضایت حق‌تعالی است.

رئیس اندیشکده مطالعات جهان اسلام تأکید کرد: جامعه‌ای نخواهد توانست به سمت اقتدار و پیشرفت حرکت کند مگر آنکه مسیر خود را باعزت همراه و هموار سازد. حسین بن علی این موقعیت را به تمام انسان‌ها داد تا از هر طایفه و نظر و اندیشه‌ای راه خود را بر همین پایه استوار سازد. همان راهی که زهیر بن قین و وهب را با صدها تفاوت اندیشه‌ای به سمت جاذبه حسینی کشاند. جاذبه‌ای که مرگشان را به مبدأ آغاز عزت در انسان و شکوفایی فطرت انسانی تبدیل سازد.

مسروری یادآور شد: برای کسانی که عمر خود را مصروف سیر در تاریخ ملل کرده باشند، فاجعه‌آمیزتر از واقعه کربلا به تکرار وجود دارد، اما هیچ‌کدام زیبایی قیام اباعبدالله را ندارد. اینجاست درمی‌یابیم وقتی حضرت زینب در برابر سؤال طعنه‌آمیز ابن زیاد می‌ایستد، توصیف خود از انگاره‌های حادثه کربلا را «جز زیبایی» وصفی نمی‌کند. اما سؤال اینجاست این زیبایی از کجا پیش آمد و چگونه تمام نقش‌های ذهنی جهان را مؤثر خودکرده است.

وی ادامه داد: تصویری که حسین بن علی از دنیا و مرگ به انسان‌ها نشان می‌دهد هیچ مشابهی ندارد و در هیچ قیامی قبل و بعد از او دیده نمی‌شود. اگر هم نوری از این جهان در آینه عزت تابیده شود، تشعشعی از نور بی‌کران قیام اباعبدالله است. امام حسین تصویری از جهان و جهانی از تصاویر را در کنار هم برای انسان‌ها به ارث گذاشت و زمین را وامدار عزت خواهی و بریدن از هر نوع ذلت کرد.

رئیس اندیشکده مطالعات جهان اسلام گفت: حسین بن علی (ع) با تاریخ چه کرد که تاریخ را جاودان نمود؟ تنها باید گفت حسین بن علی جهان تصویری از سؤال را در برابر انسان قرارداد. سؤالاتی که اوج آن را در فراز هل من ناصر ینصرنی معنا می‌توان دید. او در تاریخ برای هر انسانی آن‌قدر سؤال باقی گذاشت که هر انسانی با برخوردن به این سؤالات مجبور است مسیری را انتخاب کند، در این مسیر با اختیار کامل در کنار حق‌گرایی ایشان زیست داشته باشد. مسیری که گاندی با درک بخشی از آن می‌گوید: «اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز گردد، باید از امام حسین (ع) پیروی کند.» حسین بن علی علیه‌السلام صرفاً یک قیام الهی برای مبارزه با ظالم و دفاع از مظلوم و اقامه حق انجام نداد، او ذهن همه انسان‌ها را با هزاران گزاره و سؤالی مواجه کرد که درک هر یک می‌تواند انسان را تا مرتبه بندگی و رضایت الهی هدایت کند، سؤالی که با زنده ماندن به چه قیمتی شروع شد و با چه مرگ زیبایی حتی در غربت برای خدا به اوج خود رسید.

وی در پایان اظهار داشت: اینجاست که می‌توان فهمید چرا ندای هیهات من الذله امام حسین در طول تاریخ بارها و بارها و هزاران بار تکرار شد و هر انسانی با مواجه این عبارت درمی‌یابد حرکت امام حسین چیزی جز رسیدن به حقانیت انسان الهی نیست.