راه و رسم عزاداری واقعی سیدالشهدا / امروزه چگونه باید امام حسین (ع) را یاری کنیم؟

مصطفی حاجی ولیئی، استاد مرکز تخصصی امامت حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با جام جم آنلاین بیان کرد: عزاداری و گریه کردن برای مصیبت­های واردشده بر ولیّ خدا، از بهترین تقرّب به درگاه الهی و از مجرب‌ترین راه­ها برای جلب نظر رحمت خداوندی است که هرگونه اقدامی برای کم‌رنگ شدن آن، به هر بهانه­ای که باشد از بزرگ‌ترین خیانت­ها به مکتب اهل­بیت به شمار می­رود و گاهی ازاین‌دست «آیا» ها توسط دشمنان و معاندین مکتب امام حسین به هدف کم­رنگ کردن و زدودن تقدّس از این عبادت پرفضیلت صورت می­پذیرد که مقابله علمی و عملی تنها راه پاسخ به این­گونه یاوه‌سرایی‌هاست.

وی ادامه داد: اما غرض از این مصاحبه، کم‌رنگ جلوه دادن عزاداری سیدالشهدا نیست بلکه هدف، توجه دادن به مسئله‌ای است که عزاداری و گریستن را به سرمنزل مقصود رسانده و آن را تکامل می­بخشد که غفلت از این مسئله، موجب سردرگمی و گاه انحراف از مکتب امام حسین (ع) و قرار گرفتن عزاداری در مسیر تأمین اغراض دشمنان و بهره­مندی شیاطین از آن می­شود؛ و آن مسئله چیزی جز «یاری‌کردن امام معصوم» نیست.

حاجی ولیئی اظهار داشت: اگر اشک و آه و سینه‌زنی در راستای یاری امام قرار نگیرد، آن اثر لازم و حقیقی را به همراه ندارد. اگر تنها به‌ظاهر عزاداری اکتفا شود و محبت امام حسین در دل­ها جاری نشود، حکایت همان شخصی می­شود که در بیابان برای دوست در حال احتضارش گریه می­کرد. کاروانی به آنجا رسید و علت گریه را پرسیدند. گفت: «دوستم به خاطر گرسنگی روبه‌مرگ است.» کاروان مقداری غذا و آب به وی داده و دوست او نجات پیدا کرد. بعد از مدتی همان فرد گریان، از بار خود غذا و آب بیرون آورد و مشغول خوردن شد. کاروان با تعجب از او پرسیدند: «ای نامرد! تو که نان و آب داشتی و دوستت روبه‌مرگ بود و این‌همه ناله و گریه می­کردی؟» گفت: «دوستی من با این مرد، در حد گریه کردن بود. اما دوستی من در آن حد نیست که بخواهم از نان‌وآب خود به او بدهم!»

به گفته وی، آیا دوستی ما با امام حسین نیز در حد گریه کردن و عزاداری است؟ یا آن­که دوستی ما آن­قدر زیاد است که حاضر هستیم به خاطر امام حسین دست از لذت­های خود بکشیم و برای یاری وی آستین همت بالا بزنیم؟ همه می­دانیم در روز عاشورا صدای کمک خواهی امام حسین (ع) برخاست؛ «آیا کسی هست مرا یاری کند؟» در آن زمان تنها عده­ای اندک، توفیق اجابت دعوت ایشان را پیدا کردند و با یاری امام زمان خویش، سعادت ابدی و اخروی را خریدند.

استاد مرکز تخصصی امامت حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: اما این ندا، مخصوص سال شصت‌ویک هجری نیست و هنوز این طلب یاری، با گوش جان شنیده می­شود و کسانی که یارای شنیدن نواهای ملکوتی رادارند، طنین کمک خواهی سیدالشهدا را می‌شنوند. باید توجه داشت که ایشان به‌عنوان ولیّ خدا به یاری کسی احتیاج ندارند و این ما بندگان هستیم که برای نجات خود از شقاوت و عذاب همیشگی نیازمند رفتن به‌سوی تنها راه نجات یعنی اهل­بیت داریم که با یاری ایشان، سعادت خویش را تضمین کرده­ایم.

وی در پاسخ به این پرسش که امروزه چگونه باید امام حسین(ع) را یاری کنیم، به جام جم آنلاین گفت: برخی از راه­های یاری امام حسین (ع) دریکی از زیارت­های ایشان توسط امام صادق (ع) بیان‌شده است. در این زیارت می­خوانیم «إِنْ کَانَ لَمْ یُجِبْکَ بَدَنِی عِنْدَ اسْتِغَاثَتِکَ وَ لِسَانِی عِنْدَ اسْتِنْصَارِکَ- فَقَدْ أَجَابَکَ قَلْبِی وَ سَمْعِی وَ بَصَرِی وَ رَأْیِی وَ هَوَایَ عَلَی التَّسْلِیمِ لِخَلَفِ النَّبِیِّ الْمُرْسَل‏‏...»، «اگر در هنگام کمک خواهی شما، بدن و زبانم، شمارا اجابت نکرد، پس هم­اینک قلب و گوش و چشمم شمارا اجابت می­کند و عقیده و خواسته­ام تسلیم و فرمان­بردار فرزند پیامبر فرستاده‌شده است...»

حاجی ولیئی ادامه داد: طبق این کلام نورانی، وظیفه­ی ما در یاری ولیّ خدا و وجود مقدّس سیدالشهدا با قلب و گوش و چشم و عقیده و خواسته محقق می­شود؛ اگر بخواهیم این وظیفه را در یک‌کلام خلاصه کنیم باید بگوییم: «تسلیم امام بودن» و سر تعظیم در برابر خواسته­هایشان فرود آوردن، راه یاری ولی خدا و تنها راه نجات و سعادت ماست. قلب من همان را بخواهد که او می‌خواهد، چشم من همان را ببیند که او می‌خواهد، گوش من همان را بشنود که او می­خواهد، عقیده من همانی باشد که مورد رضایت اوست، خواسته من همان خواسته­ی او باشد.

استاد مرکز تخصصی امامت حوزه علمیه قم در پایان افزود: در ابتدا شاید سخت به نظر برسد، اما بزرگ نشان دادن راه و ایجاد روحیه یأس و دمیدن روح ناامیدی در کالبد بشر، کار دشمن قسم‌خورده­ ما یعنی شیطان است. هر کس در هر شرایطی و با هر توانی می­تواند امام خود را یاری کند حتی با یک نگاه نکردن... پس بیاییم در این ایّام مرهمی بر زخم‌هایش باشیم نه زخمی دیگر.

بیتا نوروزی-جام جم آنلاین