نه معترضم نه قانون‌گریز

پریسا پورطاهریان با این کار نشان داد اگر کسی بخواهد کاری کند، حتما انجام می‌دهد و هیچ مانعی نمی‌تواند او را متوقف کند. پورطاهریان برای عکاسی از این مسابقه به مازندران می‌رود و می‌داند نمی‌تواند وارد ورزشگاه شود برای همین خانه‌های اطراف ورزشگاه را بررسی می‌کند و به پشت‌بام یکی از آنها می‌رود و لنز زوم 600 را روی دوربین سوار می‌کند و عکس می‌گیرد؛ غافل از این‌که خودش سوژه شده و عکاسی او را شکار کرده و عکسش را در شبکه‌های اجتماعی به عنوان تنها زن عکاس مسابقات لیگ برتر منتشر می‌کند و او به یکباره از یک عکاس معمولی به یک چهره متفاوت تبدیل می‌شود تا جایی که گاردین هم عکس او را به عنوان زن عکاس ایرانی منتشر می‌کند. این‌بار نه از چهارشنبه‌‌های رنگی خبری هست و نه از ساختارشکنی‌‌هایی که به جای حل مساله‌ای، آن را بیشتر به حاشیه می‌برد.

پریسا پورطاهریان، 26 ساله خیلی عاقل و هوشمند است، عاشق کارش است و از بچگی به فوتبال علاقه داشته و مسابقات را پیگیری می‌کند، بزرگ‌تر که می‌شود، ورزشکار نمی‌شود اما تصمیم می‌گیرد، مسابقات ورزشی را عکاسی کند. می‌گوید: وقتی تصمیم گرفتم مسابقه نساجی و ذوب‌آهن را عکاسی کنم به این دلیل نبود که کار غیرقانونی انجام بدهم یا با این کار بخواهم اعتراضم را نشان بدهم. فقط بنا به علاقه‌ای که داشتم سراغ این موضوع رفتم. اصلا فکر نمی‌کردم وقتی مشغول عکاسی هستم، دیده شوم و یک نفر دیگر عکسم را بگیرد. کلا آدم امیدواری هستم و همیشه فکر می‌کنم برای همه خواسته‌هایم هر چند دور از دسترس به هرحال راهی پیدا خواهم کرد. نیمه اول را موفق نشدم عکاسی کنم، برای نیمه دوم آن ساختمان را پیدا کردم و زمانی که مشغول عکس گرفتن بودم آقای معین نادری که عکاس ورزشی است مرا دید و عکس گرفت و بعد آقای پژمان راهبر آن را در توییتر منتشر کرد.

احتمالا آقای نادری، پریسا را با آن لنز بزرگ و به اصطلاح باکلاس روی پشت‌بام آن خانه دیده و تصمیم گرفته از این دختر سِرتِق عکس بگیرد، شاید برایش جالب بوده چه اشتیاقی دختر جوان را وادار کرده روی پشت‌بام برود و از مسابقه عکاسی کند. آیا واقعا پریسا پورطاهریان سرتق است؟ خودش می‌گوید: بله! خودم می‌دانم سرتق هستم و دیگران هم کم و بیش باور دارند که وقتی هدفی را برای خودم مشخص می‌کنم همه تلاشم را به کار می‌گیرم تا به آن برسم، منم مثل بقیه آدم‌ها گاهی موفق می‌شوم گاهی نه! اما از آن آدم‌هایی نیستم که وارد عمل نشوم و ناامید به زندگی ادامه بدهم. تا حالا هم کارم را بدون حاشیه و قانون گریزی انجام دادم و مشکلی برایم پیش نیامده است.

تجهیزاتی که پورطاهریان استفاده می‌کند کاملا حرفه‌ای است؛ عکسی که گاردین از او منتشر کرده او را در کنار دوربینی مجهز به لنز زوم و بزرگی نشان می‌دهد که حرفه‌ای‌ترین عکاسان دنیا از آنها استفاده می‌کنند. از او می‌پرسم با گرانی لوازم عکاسی همه تجهیزات مال خودتان است یا برای آژانسی که برایش کار می‌کنید، می‌گوید: چهار سال است که با یک آژانس عکاسی همکاری می‌کنم و کار حرفه‌ای‌ام را با همین آژانس شروع کردم و تا الان خیلی خوب از من حمایت کرده‌اند و وسیله‌های مورد نیازم را در اختیارم می‌گذارند. برای عکاسی از مسابقه نساجی و ذوب‌آهن؛ دوربین و دیگر لوازم مال خودم بود و لنز 600 مال آژانس است. می‌دانستم باید از فاصله دور از مسابقه عکاسی کنم به همین دلیل لنز زوم قوی با خودم بردم.

هر کاری دشواری خودش را دارد، اما وقتی روش کار را یاد بگیری تقریبا نصف راه را رفته‌ای. به پریسا می‌گویم، برخی می‌گویند در ایران کار کردن برای زنان دشوار است، شما به عنوان یک عکاس خانم چه نظری در این باره دارید؟ به نظر می‌رسد انگیزه قوی شخصی یکی از دلایل آن بوده، می‌گوید: «وقتی هدفت مشخص است و کارت را دوست داری، با همه سختی‌ها راهت را ادامه می‌دهی. به دخترهایی که دوست دارند عکاس شوند و به عکاسی ورزشی علاقه‌مندند، می‌گویم باید صبور باشید و خیلی چیزها را تحمل کنید.باور دارم برای حل هر مشکلی راه‌حلی وجود دارد فقط باید انگیزه درونی قوی داشته باشی، وقتی این انرژی و حس را داشته باشی اصلا لازم نیست که قانون‌شکنی یا حاشیه‌سازی کنی، فقط باید به راه‌حل‌ها فکر کنی.

حس خوبی است وقتی عکس دختر 26 ساله ایرانی به عکس یک روزنامه گاردین تبدیل می‌شود. دختری که طراحی صنعتی خوانده و کار گرافیک می‌کند و درآمدش از این راه است اما برای دل خودش عکس می‌گیرد. با انگیزه است و آنقدر هوشمند که گَزک دست کسی نمی‌دهد و مدام تاکید می‌کند نه معترضم نه قانون‌گریز! اعتماد به نفسش نشان می‌دهد می‌داند چه کاری می‌کند و می‌‌خواهد به کجا برسد! در روزهایی که مشکلات اقتصادی امنیت روانی شهروندان را برهم‌زده، دیدن عکس پریسا پورطاهریان در روزنامه گاردین مثل آب خنکی است در چله تابستان داغ؛ می‌چسبد و به دل می‌نشیند. عکس پریسا نشان می‌دهد زندگی عادی در ایران جریان دارد و جوان‌هایش بهترین جوان‌های دنیا هستند؛ خلاق، نجیب و وفادار به کشور.

طاهره آشیانی

روزنامه‌نگار