خبرنگاران کوچک!

او اما راه را تا پایان دوره کارشناسی‌اش رفت. برای مقطع بعدی اما تصمیم گرفت برود دنبال همان مسیری که فهمیده بود از اول اشتباه رفته. حجم واقعیت، قدری او را می‌ترساند اما از حق نباید گذشت که در آن سال‌ها موج تغییر رشته در کارشناسی ارشد باب شده بود و همین هم شد دلگرمی که دانش‌آموخته فنی آن روزها تصمیم خودش را بگیرد و یک فهرست بلندبالا از منابع و کتاب‌های آزمون ارشد ارتباطات تهیه کند و زانو بزند و برود توی صف رقابت برای ورود به ارتباطات.
ماه و خورشید و فلک هم یاری کردند تا او بتواند مسیرش را کج کند به سمتی که می‌خواست.

حالا هر سال 17 مرداد که می‌شود، پدرش پیامک می‌زند و روز خبرنگار را به او تبریک می‌گوید.

خدمتی که نشریات دانشجویی به رسانه‌ها می‌کنند همیشه نادیده انگاشته شده، اما خیلی‌ها هستند که فعالیت‌های فرهنگی دوران دانشجویی، مسیر زندگی، حرفه‌ای و شغلی آنها را تغییر داده. تعداد کسانی که از مجرای فعالیت‌های تجربی نشریات دانشجویی به عالم حرفه‌ای رسانه کشیده شده‌اند کم نیست. حداقلش این‌که قابل تامل است. همین هم هست که هر وقت کسی می‌آید و طرحی می‌گذارد برای تربیت روزنامه‌نگار و خبرنگار، یکی از مهم‌ترین گزینه‌هایم، پیشنهاد سرمایه‌گذاری روی نشریات دانشجویی است.

گروه‌های کوچک و پرانگیزه‌ای که در اتاق‌های کوچک و جمع و جور و زیرپله‌ای مشغول کسب تجربه شده و مراحل ابتدایی خاک تحریریه خوردن را تجربه می‌کنند. این همه را گفتم که بگویم در شرایطی که کمیت‌ساز و کار تربیت نیروی انسانی حرفه‌ای برای رسانه لنگ می‌زند و خیلی‌ها با آزمون و خطا این مسیر را می‌روند یا بر می‌گردند، نشریات دانشجویی را باید کلونی‌هایی دانست که مثل یک معدن عمل می‌کنند. آنها انبار نیروی انسانی رسانه‌های حرفه‌ای می‌شوند اگر جدی‌تر گرفته شوند.

محمدصادق علیزاده

روزنامه‌نگار