داستان عجیب ابوعلی و اقامتگاه بوم‌گردی‌اش

خلف‌سعدفرجی، ۵۰ ساله است. ۱۸ ساله بود که مرمتکار چغازنبیل شد. سال‌ها در کنار بسیاری از استادکاران برای نجات نیایشگاه باستانی سرزمینش تلاش کرد. تا این‌که سه چهار سال پیش یکی از همکارانش پیشنهادی به او داد که همین پیشنهاد مسیر زندگی‌اش را عوض کرد. خلف نقب می‌زند به آن روزها: «یادم می‌آید گردشگران زیادی به چغازنبیل می‌آمدند اما اینجا نه رستوران داشت و نه اقامتگاه. یکی از همکاران یک بار به من گفت تو که محلی اینجایی برای چند تا از این گردشگران تخم محلی با سکنجبین درست کن. من هم به رسم مهمان‌نوازی چنین کردم. درخواست‌ها هر بار بیشتر می‌شد تا جایی که این گردشگران بجز صبحانه، تقاضای ناهار و شام هم می‌کردند.»

خلف سعد و خانواده‌اش با هم به این فکر می‌افتند برای نخستین بار رستورانی در نزدیک چغازنبیل راه‌اندازی کنند: «رستوران ابوعلی خیلی زود کارش می‌گیرد. مادر خانواده غذاهای محلی درست می‌کرد و گردشگران بشدت از این غذاهای خانگی با طعم ادویه‌های جنوبی استقبال می‌کردند.»

کار به همین جا ختم نمی‌شود، خلف می‌بیند که بیشتر گردشگران وقتی مسیر بعدی‌شان مشخص نیست در شهر دچار سرگردانی می‌شوند: «دیدم که نیاز هست گردشگران اقامتگاهی داشته باشند. سرمایه‌ای نداشتم. با این حال، به این فکر افتادم که تنها ماشینم را بفروشم تا بتوانم یک اقامتگاه بوم‌گردی بنا کنم.»

حالا اقامتگاه بوم‌گردی ابوعلی در دو سال گذشته جایش را در دل گردشگران بسیاری باز کرده و نه‌تنها گردشگران داخلی بلکه از سراسر دنیا مسافرانی دارد: «تا امروز مسافران زیادی اینجا اقامت کرده‌اند از اسپانیا، ایتالیا، هند، چین، ژاپن و نیویورک. بیشتر این گردشگران می‌گویند که اینجا را دوست دارند. چون هم غذای خانگی است و هم فضای سنتی روستایی دارد.»

اشتغال زایی برای روستاییان

خلف‌سعد در راهی که می‌رفت استقامت بسیار از خود نشان داد و پیگیرانه برای رونق رستوران و بوم‌گردی‌اش جنگید. در این راه هیچ سازمان و نهادی به او کمک نکردند، حتی دریغ از این‌که اجازه نصب تابلوی اقامتگاه به او بدهند، اما خانواده همیشه همراه او بودند و او توانست به پشتوانه آنها کار را پیش ببرد.

لیلی، دختر او ۲۲ ساله ‌است و پا به پای پدرش برای رونق کسب‌وکار نوپایشان تلاش می‌کند: «ما می‌دیدیم مسافران معمولا جایی برای اقامت ندارند و به این فکر افتادیم اقامتگاهی را درست کنیم. سعی کردیم این اقامتگاه به صورت سنتی باشد. به همین خاطر، خانه را کاهگلی کردیم. کپر سنتی درست کردیم و در خانه به جای وسایل مدرن، اسباب و لوازم صنایع‌دستی گذاشتیم. سعی کردیم همه المان‌های تاریخی و صنایع‌دستی را در خانه به کار ببریم تا مسافران با فرهنگ ما بیشتر آشنا شوند.»

تا امروز، کسب‌وکار آنها در روستای خماط که بیشتر مردم از بیکاری رنج می‌برند توانسته برای هشت نفر اشتغال مستقیم و برای بیش از ۲۰ نفر اشتغال غیرمستقیم ایجاد کند: «کسب‌و‌کار ما خانوادگی است. همه با هم دست به دست دادیم و اینجا را ساختیم، اما بجز خودمان توانستیم برای افراد دیگری هم در روستا کسب و کار درست کنیم و این اتفاق بسیار خوبی بود.»

فاطمه علی‌اصغر

روزنامه نگار