غمی برای ابدیت

به گزارش جام جم آنلاین ، 30 سال از مورد اصابت قرار دادن پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر می گذرد. 30 سال از شهید شدن ۲۹۰ سرنشین این هواپیما که راهی دوبی بودند می گذرد. 30 سال است که برخی از خانواده های شهدا در حسرت این هستند که حتی پیکر عزیزشان را از میان آب های خون آلود خلیج فارس پیدا نکردند. غمی به اندازه 30 سال و غمی به اندازه ابدیت خانواده‌ها را رها نمی‌کند.

یکی از 290 سرنشین هواپیمای ایران ایر شماره 655 رضا اکبری مقدم بود، جوانی 23 ساله که در همان سن کم فرمانده ارشد امنیت پرواز به شمار می رفت. او بنا به یک ماموریت سوار هواپیمای ایران ایر شد و دیگر هرگز به خانه بازنگشت.

شهید اکبری مقدم در سال 62 و زمانی که18 سال داشت ازدواج کرد. حاصل ازدواج این شهید دو فرزند پسر است.

همسر اکبری مقدم در زمان شهادت همسر 23 ساله اش فقط 19 سال داشت. او هنوز هم بابت صحبت کردن درباره حادثه جنایتکارانه تیر ماه 1367 متاثر است اما به شهادت همسرش افتخار می کند.

وی در گفت و گو با جام جم آنلاین اظهار داشت: «روزی که هواپیمای ایران ایر به دست ناوگان آمریکایی منفجر شد من از چیزی خبردار نبودم. دو فرزند کوچک داشتم و سرگرم نگهداری از آنها. برادران همسرم از طریق رادیو و تلویزیون متوجه سقوط یک هواپیمای ایرانی در خلیج فارس شده بودند. به مرور زمان واقعیت را به من گفتند و فهمیدم که هواپیمای حامل همسرم در خلیج فارس سقوط کرده است. مواجهه با این اتفاق برایم بسیار سخت بود.»

همسر شهید اکبری مقدم عنوان کرد: «پیکر همسرم پیدا شد. پیکرش آسیب دیده بود ولی اعضای بدنش در ظاهر سالم بود. فشار زیادی که هنگام سقوط تحمل کرده بود از داخل به بدنش آسیب زیادی وارد کرده بود.»

وی در ادامه گفت: «او عاشق خدمت و حراست از خاک و ناموسش بود و به آرزویش هم رسید و سرشکستگی‌اش برای امریکایی‌ها و عواملی که این کار را انجام دادند، ماند. امریکایی‌ها با این کار نشان دادند چقدر ضعیف هستند. ما هرگز آمریکایی ها را نمی بخشیم. آنها جنایت خود را بر روی مردم غیر نظامی انجام دادند. به غیر از همسرم افراد زیادی دیگری در هواپیما بودند، از کودک گرفته تا پیر و جوان. آن جنایت برای همیشه در اذهان می ماند. »

همسر این شهید در پاسخ به اینکه چگونه در 19 سالگی و با داشتن دو فرزند کوچک پسر با آن شرایط کنار آمد گفت: «آن زمان زن جوانی بودم که در سال‌های جنگ باید همه چیز را تحمل می کردم. خدا به من کمک کرد تا از پس سختی های زندگی بربیایم. انگار تمام این سال ها «آقا رضا» در کنارم بود و به من کمک کرد تا از پس این سختی ها بربیایم.»