پاک پاک هستند؛ پاک از هر مواد دودی و غیردودی که جسم و روح و روانشان را به اسیری گرفته، مچاله کرده و به زانو درآورد؛ این مردمان پاک، اهالی 4 روستای استان کم برخوردار ایلامند که در نبود هرگونه امکانات آموزشی، خدماتی و تفریحی، همت به خرج داده و ترک دود و سیگار کره اند تا امروز هم نام خودشان و هم روستاهاشان به عنوان پاکترین های کشور ثبت و ماندگار شود.
کد خبر: ۱۱۱۳۸۷۷
چهار روستایی که سیگاری ها نمی توانند به آنجا بروند

به گزارش جام جم، ایلام استانی است که به ظرفیت های طبیعی شگرف و درعین حال محرومیت های بزرگش شناخته می شود؛ شرایط متناقضی که هم می تواند پله صعود سطح زندگی مردمانش باشد و هم بهانه ای برای افول و استیصال و درماندگی.

در این میان و هنگامی که بسیاری از مردمان شهر و روستا به جبر محرومیت و خشکسالی و بیکاری، تن به مهاجرت و خانه به دوشی داده و یا از سر استیصال به انواع دود و دم و مواد دخانی و غیردخانی پناه برده اند، اهالی چند روستای ایلام به این مواد "نه" گفته و با ترک خودخواسته آن، دست بر زانوی همت و غیرت زده اند تا آرزوهای خویش را در حرکت بازوان دست خود جست و جو کنند، نه در فضای دودآلود و خیالی سیگار و قلیان و ....

ونیت، خوران سفلی، حیدرآباد و وچکاب جودکی،​4 روستای ایلامی هستند که ساکنانشان یا از گذشته های دور و یا در همین چند سال اخیر، قید هرچه مواد دخانی و دودی است، زده و سلامت خود و زندگی شان را تا حد زیادی تضمین کرده اند.

2 روستای ونیت و خوران سفلی در بخش مرکزی شهرستان ایوان قرار دارد که پریدخت نجفی، بخشدار مرکزی ایوان درباره شان به جام جم می گوید اهالی این 2 روستا هیچ گونه دخانیاتی مصرف نمی کنند و پاک بودن آنها پس از بررسی دقیق و نامحسوس بر ما محرز شده است.

پاک بودن این 2 روستا باعث شده که نامشان در سامانه شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر به عنوان مناطق پاک و بدون دخانیات ثبت شود و به گفته نجفی، مشوق هایی چون اجرای طرح های عمرانی و برگزاری انواع کلاس های فرهنگی آموزشی ( طبق نیاز و خواست خود اهالی) برایشان درنظر گرفته شود.

شرط اول ازدواج؛ سیگاری نبودن

روستای ونیت 175 نفر جمعیت دارد و 52 خانوار، اما نه هیچ یک از 86 مرد و نه حتی یک نفر از 89 زن آن تاکنون لب به سیگار و قلیان و ... نزده و در چنگال آن ها اسیر نشده اند.

مسلم کریمی، عضو شورای ده ونیت به ما می گوید که پای دخانیات هیچ گاه به این روستا باز نشده که حالا بخواهد بسته شود.

کریمی که 37 سال سن دارد، نه خودش در تمام طول عمر یک سیگاری و یا قلیانی در روستا دیده و نه حتی از ریش سفیدان شنیده که مردم هرگز سمت این مواد رفته باشند.

عضو شورای روستای ونیت، دلیل این اتفاق مبارک را پیوند خونی و قوم و خویش بودن اهالی روستا می داند و تاکید می کند که اهالی روستا همه از حال یکدیگر باخبر و مراقب یکدیگرند، طوری که مهمترین ملاک دادن دختر به یک جوان حتی قبل از پرس و جو از شغل و درآمد، اعتیاد وی به انواع مواد دخانی است.

شغل ونیتی ها دامداری و زراعت گندم و جو و عدس و نخود است و البته تا 5 الی 6 سال پیش که تنها چشمه پرآب روستا از جوش و خروش نیفتاده و خشک نشده بود، باغداری و کشت صیفی جاتی نظیر گوجه و پیاز و سیب زمینی هم در این روستا رونقی داشت و معیشت رضایت بخشی را نصیب مردمانش می کرد. حالا هم معیشتشان برقرار است، گرچه مختصرتر و آنقدر که به مهاجرت گسترده جوانان روستا منجر نشده است.

ونیت البته خیلی آباد نیست و تقریبا هیچ امکانات تفریحی خدماتی ندارد و به گفته کریمی، همان طرح های تشویقی عمرانی که مسئولان وعده اجرایش را داده بودند هم نصفه و نیمه به اجرا در آمده است و کلاس های آموزشی خیاطی هم چندان کارایی نداشته، چون نه پولی در روستا هست و نه کارگاه تولیدی که مردم آموزه هایشان را در آن به بار بنشانند.

پیرهای این روستا چه همتی دارند!

خوران سفلی، دیگر روستای بخش مرکزی ایوان، 27 خانوار دارد با 103 نفر جمیعت که 47 نفرشان مرد و بقیه زن هستند. مردمان این روستا البته چند سالی است که به دخانیات پشت پا زده اند.

فتح الله خورانی، عضو شورای روستای خوران سفلی به جام جم می گوید که در گذشته فقط نوعی سیگار دست ساز با تنباکو در این روستا استعمال می شد؛ بیشتر توسط افراد پرسن و سال که همانها هم از حدود 5 سال پیش تصمیم به ترک این مواد آسیب رسان گرفتند.

شغل مردم خوران سفلی هم کشاورزی و دامداری است، گرچه خشکسالی آسیب زیادی به این کسب و کار زده و جوانان زیادی را به سمت شهرها گسیل ساخته است.​ این روستا بسیار محروم است و به گفته خورانی، هیچ امکانات تفریحی خدماتی ندارد و تنها سرگرمی جوانان باقی مانده در روستا هم بالا رفتن از کوه های منطقه است. با این همه هیچ کدام از این محرومیت ها و کمبودها بهانه ای برای روی خوش نشان دادن جوانان و بزرگسالان به مواد دخانی و مخدر نشده است.

این روستا هم زیباست و هم پاک

استان ایلام یک روستای بدون دخانیات دیگر هم دارد؛ نامش حیدرآباد است و از توابع بخش سیوان شهرستان ایلام. این روستا 170 خانوار دارد و 616 نفر جمیعت، اما برخلاف دو روستای مذکور و خوشبختانه، بوی کمبود و محرومیت نمی دهد، زیرا سرشار از ظرفیت های طبیعی و تاریخی گردشگری (مثل رودخانه پرخروش هفت آب، جنگل و طبیعت بکر، سنگ نبشته دوران آشوری و قبرستان تاریخی) است و از سال 84 که نامش در فهرست روستاهای هدف گردشگری کشور نشسته، پذیرای خیل گردشگران شده و با ایجاد مجتمع های خدماتی و اقامتگاه های بومگردی، به درآمدهای خوبی رسیده است، گرچه درآمدهای بخش کشاورزی و دامداری هم به درآمدهای بخش گردشگری افزوده شده است.

مردم حیدرآباد از حدود 15 سال پیش، یعنی همان زمانی که پای گردشگران بتدریج به روستا باز شد، بی خیال دود و دم شدند.

حسین مظلومی، دهیار حیدرآباد به ما می گوید جان سپردن چند نفر از اهالی سیگاری روستا به دلیل بیماری های شدید ریوی از یک سو و حضور تدریجی گردشگران و به نمایش گذاشتن تصویری زیبا از روستا از دیگر سو، حیدرآبادی ها را بر آن داشت، تا برای همیشه با مواد دودزا و دخانیات خداحافظی کنند.

مردم این روستا حالا آنقدر به فکر سلامتشان هستند که با حمایت و هماهنگی شورای ده، پیاده روی های خانوادگی ماهیانه در یکی از جاده های زیبای حیدرآباد برگزار می کنند و ورزش اولویت اولشان است.

روستای وچکاب جودکی شهرستان آبدانان در جنوب استان ایلام هم چهارمین روستای پاک و بدون دخانیات این استان است که البته درصد آمار طلاق و نزاع های خانوادگی هم در آن به سمت صفر میل کرده و بیماری های قلبی، عروقی و ریوی در آن بشدت کاهش یافته است.

فاطمه مرادزاده

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها