آیا پژو از رفتار قبلی آمریکایی ها درس گرفته است؟

به گزارش جام جم آنلاین از خودرونویس ، اکنون در آستانه اجرایی شدن این قرارداد بوی رقابتی نفس‌گیر بین این برندها به مشام می‌رسد. رقابتی که بخش اعظمی از آن به شرکای فرانسوی خودروسازان داخلی اختصاص خواهد یافت.

یکی از قطب‌های این رقابت فرانسوی،‌ شرکت رنو است. این شرکت در سال 2004، با انجام سرمایه‌گذاری مشترک با سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو)، و ایجاد شرکتی با نام رنو پارس، جایگاهی مستحکم را برای انجام فعالیت‌های اقتصادی در ایران ایجاد کرد و حتی در زمان شدت گرفتن‌ تحریم‌ها بر علیه اقتصاد کشور، بازار خودرو ایران را ترک نکرد. هرچند فعالیت‌های رنو پارس کاملا بی‌تاثیر از روند افزایش تحریم‌ها نبود اما با این‌حال به مدد حضور مستمر، این شرکت تصویری خوشایند را در ذهن مردم ساخت.

در سوی دیگر میدان، پژو شریک اصلی ایران خودرو قرار داشت که در سال‌هایی نه‌چندان دور وضعیت بسیار مساعدی را در کشور تجربه می‌کرد و در اوج فروش خود، با تولید سالیانه بیش از 450 هزار خودرو در ایران، سهمی نزدیک به 30 درصد از صنعت خودرو کشور را با قدرت در چنگ داشت.

با همه این‌ها، پژو در سال 2012 با وعده آمریکایی ها و به ویژه جنرال موتورز برای خرید بخشی از سهامش و همچنین تقویت جایگاه این برند در ایالات متحده و فروش گسترده، تصمیم به حضور در این کشور گرفت و برای همگام بودن با قوانین و جو سیاسی آمریکا، صنعت خودرو ایران را به یکباره رها کرد و حتی صادرات کیت‌های قطعات خودروهای خود را که توسط ایران خودرو مونتاژ می‌شد ادامه نداد.

در آن زمان تولید و فروش محصولات پژو در ایران، کمتر از دو درصد از سود این شیر فرانسوی را به خود اختصاص می‌داد و این شرکت تصور می‌کرد با از دست دادن این مقدار چیزی را از دست نمی‌دهد؛ هرچند که شاید پژو فراموش کرده بود که این دو درصد سود هنگفت، به آسانی هرچه تمام‌تر و بدون نیاز به کمترین هزینه تحقیق و توسعه و مطالعات به جیبش می‌‌رود.

اما به هرحال، جنرال موتورز هفت درصد از سهام این شرکت را به ارزش 335 میلیون دلار خرید بعد از مدتی‌ هم با بیان اینکه به اهداف خود در این سرمایه‌گذاری رسیده، این هفت درصد را فروخت و دست پژو را در پوست گردو گذاشت.

جالب اینجاست که جدا از آسیب دیدن ایران خودرو و قطعه‌سازان ایرانی و البته خود پژو-سیتروئن، حتی جنرال موتورز از هم بر سر این همکاری، ضررهایی را متحمل شد. بطوریکه خرید این هفت درصد از سهام پژو که قرار بود باعث صرفه‌جویی 2 میلیارد دلاری در چهار محور همکاری با اوپل/واکسهال شود باعث ضربه خوردن برند اوپل نیز شد و درنهایت مدیرعامل این شرکت، یعنی کارل توماس نومان، همکاری با پژو را یک «اشتباه بزرگ» خواند.

پژو هنگام تمام شدن این غائله و پس از آنکه خیالش از بابت تحریم‌‌ها آسوده شد مذاکراتش را با ایران‌خودرو برای بازگشت از سر گرفت. پژو در این مذاکرات دست پایین را داشت و مجبور به پرداخت غرامت شد و اکنون مدیرعامل این شرکت از کسب‌وکارهای خودرویی ایرانی مثل قطعه‌سازان می‌خواهد که جریانات گذشته را فراموش کنند.

شاید رنو فرانسه در مقایسه با پژو، فروش 450 هزار دستگاه خودرو را در ایران تجربه نکرد اما در عوض، به طمع بدست آوردن سودهای کلان، بازار ایران را ترک نکرد و جا پای خود را آهسته‌آهسته مستحکم کرد و اکنون به قدرتی رسیده است که دست ایران خودرو و سایپا را از پشت بسته و به‌جای همکاری با آن‌ها می‌خواهد محصولات خود را به شکل مستقل تولید کند و شبکه خدمات پس از فروش مجزا داشته باشد.

با این همه فرانسوی ها یک بار کلاه گشاد آمریکایی ها را تجربه کرده اند که دستکم نتیجه آن تاکنون اخراج 18 هزار نفر از کارکنان شرکت پژو بوده است. در چنین شرایطی فرقی نمی کند که ترامپ رئیس جمهور باشد یا کلینتون، زیرا آنها تحت هیچ شرایطی نمی خواهند فرصت مهم حضور در بازار ایران را از دست بدهند. چه بسا کارلوس تاوارز مدیرعامل گروه PSA در سفر اخیر خود با ایران به طور تلویحی گفت: «با هماهنگی کامل به ایران سفر کرده است.»