ترور، ابزار کور بازندگان در برابر اراده مردم

بین جمعیت ضبط صوتی دست به دست شد تا رسید به جوانی با قد متوسط و موهای فری و کت و پیراهن چهارخانه و صورتی با ته‌ریش مختصر که آن روزها کلیشه‌ چهره‌ و تیپ خیلی از جوان‌ها بود. خودش را رساند به تریبون. ضبط را گذاشت روی تریبون؛ درست مقابل قلب سخنران. دستش را گذاشت روی دکمه Play شاسی تق‌تق صدا کرد و روشن نشد؛ مثل حالت پایان نوار، اما او رفت.

یک دقیقه نگذشت که بلندگو شروع کرد به سوت کشیدن. آقا همین‌طور که صحبت می‌کردند، گفتند: «آقا این بلندگو را تنظیم کنید.» بعد خودشان را به سمت چپ کشیدند و از پشت تریبون کمی عقب آمدند و به صحبت ادامه دادند: «در زمان امیرالمؤمنین، زن در همه‌ جوامع بشری - نه فقط در میان عرب‌ها - مظلوم بود. نه می‌گذاشتند درس بخواند، نه می‌گذاشتند در اجتماع وارد بشود و در مسائل سیاسی تبحر پیدا بکند، نه ممکن بود در میدان‌های...» ... انفجار! آقا که هنگام سخنرانی رو به جمعیت و پشت به قبله بودند، با یک چرخش 45 درجه‌ای به طرف چپ جایگاه افتادند. اولین محافظ خودش را بالای سر آقا رساند. مسجد کوچک بود و همان یک محافظ، به تنهایی تلاش کرد که آقا را بیاورد بیرون. امام جماعت، متحیر وسط مسجد مانده بود. چشمش به یک ضبط صوت ‌افتاد که مثل یک کتاب، دو تکه شده بود. روی جداره‌ داخلی ضبط شکسته، با ماژیک قرمز نوشته بودند «عیدی گروه فرقان به جمهوری اسلامی.»

***

این روایتی از حادثه‌ای است که 34 سال قبل در چنین روزی در مسجد ابوذر تهران رخ داد. اقدامی تروریستی که همزمان با به راه افتادن شورش مسلحانه گروهک‌های تروریستی وابسته به دولت‌های بیگانه، تلاش داشت امام جمعه تهران و نماینده حضرت امام خمینی(ره) در شورای‌عالی دفاع را به شهادت رسانده و از انقلاب اسلامی ایران انتقام بگیرد.

منافقین که گاه در قالب گروه‌هایی با نام‌های مختلف فعالیت می‌کردند در این مقطع زمانی تلاش داشتند تا با به شهادت رساندن چهره‌های مورد اعتماد مردم که بر افکارعمومی تاثیر داشتند، انقلاب را زمینگیر و آرای انحرافی خود را به مردم تحمیل کنند.

ترور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای - که چندی بعد با رأی بالای مردم به‌عنوان رئیس‌جمهور کشورمان انتخاب شدند - و یا به شهادت رساندن شهید بهشتی از جمله همین اقدامات است که در فاصله یک روز رخ داد.

حجم بالای ترورها در آن مقطع زمانی باعث شد تا از سال 1360 تاکنون، ایران به‌عنوان یکی از قربانیان تروریسم قلمداد شود، اما نکته طنز ماجرا آنجاست که در سه دهه گذشته واشنگتن همواره کشوری را حامی تروریسم می‌خوانده که قربانی تروریست‌ها بوده است.

تروریست‌هایی که از قضا زیر سایه حمایت‌های آمریکا و متحدان منطقه‌ای‌اش به فعالیت مشغول بوده و هستند.

گرچه خوشبختانه ترور ششم تیر 1360 موفقیت‌آمیز نبود و ایران از وجود سرمایه گرانبهایی چون رهبر معظم انقلاب محروم نشد، اما سالروز چنین ترورهایی، در واقع فرصتی است برای یادآوری آنچه تروریست‌ها بر سر ایران آورده‌اند به کشورهایی که امروز با ادعای مبارزه با تروریسم و حمایت از حقوق بشر، از آرمان‌های ضدتروریستی و حقوق بشری اهرمی برای فشار بر کشورهای مستقل ساخته‌اند و بی‌شرمانه، کشوری را که ارزنده‌ترین سرمایه‌های انسانی خود را به‌دلیل فعالیت تروریستی از دست داده متهم به حمایت از تروریسم می‌کنند.

محمود هرندی - جام‌جم