کمیته مواقع اضطرار؛ نوشدارو پس از مرگ

سرانجام پیش‌بینی سازمان هواشناسی مبنی بر افزایش آلاینده‌ها در کلانشهرها و بویژه تهران طی این هفته به واقعیت تبدیل شد.

طی دو روز گذشته آلودگی هوا در تهران از مرز هشدار هم گذشت، اما به نظر می‌رسد آنقدر که شهروندان نسبت به این موضوع حساس و نگران هستند؛ اعضای کمیته مواقع اضطرار، شرایط بحرانی آلودگی هوا را چندان جدی نگرفته‌اند، چون طی دو روز گذشته هیچ همتی برای تشکیل جلسه کمیته مواقع اضطراری آلودگی هوا وجود نداشت.

هرچند ظهر روز گذشته با عبور وضعیت هوای تهران از مرز هشدار، مسئولان محیط‌ زیست استان تهران از احتمال تشکیل جلسه کمیته مواقع اضطرار آلودگی هوا خبر دادند، اما این کمیته در حالی تشکیل جلسه داد که هر تصمیمی در آن گرفته شد حداقل برای آن روز که هوای تهران از مرز هشدار هم گذشته بود، هیچ فایده‌ای نداشت.

دانش‌آموزان و کودکان به مهد کودک و مدارس رفته بودند؛ کارمندان به محل کارشان و گروه‌های در معرض خطر مانند سالمندان و بیماران قلبی و تنفسی بی‌خبر از همه جا برای انجام کارهای روزمره خود در سطح شهر تردد می‌کردند.

نکته قابل تامل این‌که طی دو روز گذشته که هوای تهران از مرز هشدار گذشته و در آستانه ورود به شرایط اضطرار بود حتی از اجرای همان طرح‌های موقت که از آنها به عنوان مسکن‌های مقطعی یاد می‌شد هم خبری نبود.

هزاران دستگاه خودرو بدون هیچ محدودیتی در سطح شهر تردد می‌کردند؛ از تعطیلی ادارات و مدارس خبری نبود؛ صنایع آلاینده اطراف شهر نیز با آسودگی به فعالیتشان ادامه می‌دادند.

گویی اعضای کمیته مواقع اضطراری آلودگی هوا، کارکرد و ماهیت اصلی تشکیل این کمیته را فراموش کرده‌اند؛ تصمیم‌گیری و اطلاع‌رسانی بموقع به شهروندان مهم‌ترین وظیفه این کمیته است که البته این سرعت عمل بستگی به این دارد که همواره این کمیته یک گام جلوتر از شرایط بحران باشد نه این‌که چند روز دست روی دست بگذارد تا وقتی آلودگی به شرایط بحرانی رسید تازه اعضای آن به فکر تشکیل جلسه بیفتند.

ظاهرا اعضای کمیته مواقع اضطرار آلودگی هوا مطمئن شده‌اند که دیگر کاری از دستشان برای مهار آلودگی هوا ساخته نیست؛ پس تهران و شهروندانش را به حال خود رها کرده‌اند به این امید که دل آسمان به رحم بیاید، بادی بوزد و بارانی ببارد تا شاید شهرمان از وضع بحرانی فعلی خارج شود.

پوران محمدی - گروه جامعه