کره‌گیری از «پل چوبی»

این روزها اگر گذرتان به پردیس سینمایی آزادی در پایتخت بیفتد متوجه حضور نامتعارف یک تاکسی ون سبزرنگ می‌شوید که برخلاف دیگر تاکسی‌های خطی، مبدا و مقصدی عجیب و غریب دارد:

مبدا: سینما آزادی‌‌ /‌‌ مقصد: سینما قدس.

روی این تاکسی با پارچه‌ای بزرگ نوشته شده است: «پل چوبی، آخرین فیلم تحریمی حوزه هنری» و تصاویری از فیلم هم بر شیشه‌ها و بدنه‌اش نقش بسته و به‌صورت رایگان مردم را از مقابل سینما آزادی که متعلق به حوزه هنری است به سینما قدس منتقل می‌کند تا فیلم «پل چوبی» را ببینند.

داستان این فیلم‌های تحریمی را احتمالا اغلب علاقه‌مندان سینما می‌دانند. سال گذشته پس از یک اختلاف‌نظر عمیق و ایدئولوژیک میان مدیران حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی و شورای صنفی نمایش حدود شش فیلم در فهرست تحریم سینماهای حوزه هنری در تهران و شهرستان‌ها قرار گرفت که با پایین کشیده شدن فیلم «گشت ارشاد» و «زندگی خصوصی» از سر در سینماها، کلید خورد و با اکران «من مادر هستم» فریدون جیرانی به اوج رسید.

حالا آخرین فیلم از این شش اثر، بالاخره با تاخیری طولانی، مجوز اکران از وزارت ارشاد گرفته و حوزه هنری هم مانند دیگر نمونه‌های تحریمی اجازه اکران آن را در سینماهایش نداده است؛ سینماهایی که درصد قابل‌توجهی از فروش یک فیلم متعلق به آنهاست مثلا همین سینما آزادی حدود 20 درصد کل فروش سینماهای تهران را به خود اختصاص داده است. در شهرستان‌ها هم اغلب سینماها در تملک حوزه هنری است.

اما تفاوتی که «پل‌چوبی» با دیگر فیلم‌های تحریمی دارد در این است که واقعا مدیران و سیاستگذاران حوزه هنری در حق این فیلم و کارگردانش لطف بزرگی کرده‌اند، زیرا هر چه تعداد بیشتری از مردم این فیلم را ببینند، قطعا به ضعف‌های متعدد آن بیشتر آگاه می‌شوند و در میزان اقبال مخاطبان نسبت به فیلم‌های بعدی مهدی کرم‌پور هم تاثیر منفی بیشتری می‌گذارد.

از طرفی سازندگان فیلم با اثری که از ضعف فیلمنامه، ضعف کارگردانی و بازیگری بشدت رنج می‌برد، توانسته‌اند هیاهویی به راه بیندازند و شهرتی کسب کنند و با یک تاکسی ون سبزرنگ و چند واکنش هیجانی و مصاحبه‌های آنچنانی و یک فیلم ضعیف، از این داستان تحریمی بودن که کم‌کم داشت از ذهن مردم فراموش می‌شد، حسابی بهره‌برداری کنند و به قول معروف از آب کره بگیرند.

بامداد محمدی -‌ جام‌جم