ملیح و قربانعلی، شی‌می جان قوربان!

بی‌آن‌که بداند این ذوق‌زدگی مفرط و شادمانی ابتدایی در ادامه جایش را به مشکلات و دردسرهای متعدد بعدی خواهد داد و کار این کارگر ساده را به جنون خواهد کشاند.

از مدت‌ها قبل و از زمانی که بازیگران محبوب در ایران را شناختم همواره درصدد بودم که علاوه بر آشنایی و اظهار ارادت زودگذر در موقعیتی ویژه از خاطرات و تجربه‌های آنها استفاده کنم و در قالب گفت‌و‌گو، دیگران را هم با آن شریک کنم تا این‌که سرانجام یکی از همین همکلامی‌ها و اتفاق‌های شیرین به بهانه همبازی شدن مهدی هاشمی و بهناز جعفری در فیلم «تلفن همراه رئیس‌جمهور» رخ داد.

از آنجا که هاشمی چندان اهل گفت‌و‌گو نیست و خیلی دیر‌به‌دیر به آن رضایت می‌دهد، برای به نتیجه رسیدن این گفت‌و‌گو کار دشواری پیش‌رو داشتم که سرانجام با سوءاستفاده از سابقه دوستی، شاگردی و همشهری بودن، قرار شد به همراه بهناز جعفری درباره نقش‌آفرینی آنها در فیلم پرسروصدا و پرحاشیه علی عطشانی به گفت‌و‌گو بنشینیم. این همنشینی و مصاحبه در فضایی بسیار صمیمی و دوستانه برگزار شد و این دو بازیگر محبوب، توانا و گزیده کار حرف‌ها و نکته‌های اساسی درباره کلیت بازیگری در سینما، تئاتر و تلویزیون مطرح کردند.

تسلط و دانش مهدی هاشمی در کنار شیرینی کلامش همواره برای هر مصاحبه‌کننده‌ای راهگشاست و باعث می‌شود گفت‌و‌گو از حالت یکنواخت و غیرجذاب خارج شود و علاوه بر ارائه اطلاعات خاص زمان مصاحبه، تاریخ مصرف نداشته باشد و در هر برهه‌ای برای علاقه‌مندان به هنر بازیگری مفید و موثر باشد.

در واقع او استادی‌اش را به جز بازی، حتی هنگام حرف زدن درباره این هنر هم به رخ می‌کشد، هرچند خودش نظر دیگری دارد و صحبت از بازیگری را از سوی یک بازیگر چندان کار درستی نمی‌داند.

بهناز جعفری هم از معدود بازیگران سینما و تئاتر ماست که انگار بی‌رنج بازیگری امورش نمی‌گذرد و این مساله را با بازی در دشوارترین نقش‌ها نشان داده و ثابت کرده است. از همین رو و شاید به دلیل بازی در نقش‌های سخت و طاقت‌فرسای فیلم‌هایی چون «بیدارشو آرزو» باشد که کیانوش عیاری او را «کرگدن» سینمای ایران خواند.

زیاد از خواندنی بودن این گفت‌وگو نمی‌گویم، اما مشک آن است که خود ببوید؛ پس منتظر خواندن این گفت‌و‌گو باشید که بزودی در جام‌جم منتشر خواهد شد.

علی رستگار ‌‌- جام‌جم