بازیکنی به تمام معنا حرفه ای

گرچه فوتبال را نام‌ها بازی نمی‌کنند، اما وجود ستارگان بزرگ و بازیکنان متفکر در هر تیمی مطمئنا ضریب موفقیت آن تیم را افزایش می‌دهد. آنها در بسیاری مواقع می‌توانند عصای دست مربی تیم باشند. درباره جواد نکونام که از این دست بازیکنان است، باید بگویم اصولا هافبک‌ها را دنیای فوتبال بازیکنان طراح می‌دانند و اگر به پیشینه بازیگری اکثر مربیان دنیا نگاهی بیندازید، آنها خود در خط هافبک بازی کرده‌اند. نکونام اکنون در تیم باشگاهی خود در کنار مجتبی جباری کم‌نقص بازی می‌کند، همچنان که در تیم ملی هم در کنار آندرانیک تیموریان زوج موفقی را تشکیل داده‌اند که هم در دفاع و هم در حمله کم‌نقص ظاهر می‌شوند و بخوبی میانه میدان را از حریفان می‌گیرند.

اگر اشتباه نکنم حدود سال 75 و 76 بود که به پاس آمدم و در شرایطی که تیم در رده دهم بود، سردار ملاحی، مدیرعامل وقت باشگاه من را به‌عنوان سرمربی انتخاب کرد. در آن زمان جواد نکونام یک بازیکن نوجوان و جویای نام بود. همان موقع جوهره بزرگ شدن را در این بازیکن دیدم و می‌دانستم روزی می‌تواند جایگاه بزرگ و ارزشمندی در فوتبال ایران به دست بیاورد و هر چقدر گذشت این توانایی را بیشتر نشان داد و امروز می‌بینیم چه جایگاهی در این فوتبال دارد.

اگر بخواهم درباره خصوصیات اخلاقی او چیزی بگویم به قول ورزشی‌ها همین بس که از معرفت او بگویم. این بازیکن با وجود این‌که فقط حدود شش ماه مربی او بوده‌ام، همواره در اعیاد به من زنگ زده و ابراز محبت کرده است. به لحاظ تفکر حرفه‌ای، این بازیکن بسیار بزرگ و فکور است. وقتی حرف زدن او را می‌بینید متوجه می‌شوید که سنجیده حرف زده و می‌داند چه بگوید. این خصلتی است که بازیکنان بزرگ دارند و نکونام هم از آن بهره‌مند است؛ البته در روزهای آغاز بازگشتش به استقلال به نوعی وارد چرخه حواشی شد، اما به دلیل حرفه‌ای‌ بودن و هوش سرشاری که دارد، توانست خود را از این ورطه خارج کند.

بازیکنی که در کنار همه خصایص فنی همیشه احترام بزرگ‌ترهای خود را نگه می‌دارد، به طور طبیعی چنین بازیکنی روزهای بزرگی را تجربه کرده است، چون از زمان نوجوانی تاکنون چنین رویه‌ای داشته است و به نظر من حضور موفقیت‌آمیز و درخشان او در باشگاه اوساسونای اسپانیا، افتخار ارزشمندی برای فوتبال ایران بود و معتقدم همچنان می‌توانست در اوساسونا بازی کند؛ البته پیوستن او به استقلال اشتباه نبود، چون استقلال هم باشگاه بزرگی است و نکونام می‌تواند در این باشگاه بازهم رشد و ترقی داشته باشد؛ گرچه ‌اکنون در استقلال خوب بازی می‌کند و گل‌های حساسی برای تیمش زده است، اما اگر تمرینات اختصاصی بیشتری انجام دهد بهتر می‌تواند وظایفش را انجام دهد.

ممکن است برخی بگویند راز موفقیت چنین بازیکنی چیست. معتقدم می‌توان بازیکنان ایران را در سطح‌هایی چون غیرآماتور، آماتور، نیمه‌حرفه‌ای و حرفه‌ای تقسیم کرد و کاپیتان تیم ملی فوتبال کشورمان سرانجام حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کند و از همه توان بدنش برای پیشرفت و موفقیت استفاده می‌کند. مطمئنم او مانند بازیکنان حرفه‌ای و بزرگ دنیای فوتبال، تغذیه‌ای استاندارد داشته و شب‌ها هیچ‌گاه دیرتر از ساعت 11 نمی‌خوابد، درست تمرین می‌کند، رفتار حرفه‌ای دارد و این ویژگی‌هایی را که در اوساسونا آموخته با خود به ایران آورده و هنوز هم به آنها پایبند است.

باید قدر بازیکنان بزرگی چون نکونام، مجتبی جباری، آندرانیک تیموریان، علی کریمی و... را دانست، چون سال‌ها باید بگذرد تا چنین فوتبالیست‌هایی در فوتبال ما ظهور کنند. امثال نکونام، کریمی و مهدوی‌کیا دلیلی ندارد در اوج پختگی و بالندگی به پایان فوتبال خود فکر کنند؛ چون بعضی نمی‌دانند و نمی‌توانند و برخی می‌دانند و نمی‌توانند، اما این بازیکنان هم می‌دانند و هم می‌توانند؛ چرا علی کریمی و مهدوی‌کیا باید از فوتبال خداحافظی کنند؟ آن هم در شرایطی که تلفیق جوانی و تجربه در یک تیم می‌تواند ضامن موفقیت آن تیم باشد. بر همین اساس است که برخی معتقدند تجربه بالاتر از علم است؛ چون هر کس علم دارد باید تجربه استفاده از آن را هم داشته باشد و علم مثل پول توی جیب است که باید بدانی چطور آن را هزینه کنی. اتفاقا با همین دیدگاه قصد دارم فصل بعد در هر تیمی که خواستم کارم را شروع کنم از مهدوی‌کیا بخواهم به آن تیم آمده و به عنوان کاپیتان یاریگر تیم باشد، حیف است او کنار برود.

محمود یاوری / کارشناس فوتبال