«فیض‌بوک» سیاسی و اجتماعی است

سروده‌های طنز ناصر فیض از‌‌ جمله آثاری است که نگاهی طنز همراه با خلاقیتی شیرین دارد و مخاطب با خوانش آن پس از لبخندی کوتاه، تعمق می‌کند.

جدید‌ترین اثر این شاعر طنز‌پرداز «فیض‌بوک» نام دارد که شبکه اجتماعی فیس‌بوک را به ذهن انسان می‌آورد.

این مجموعه طنز که بتازگی منتشر شده است به روزهای پایانی نمایشگاه کتاب رسید. پایگاه اطلاع‌رسانی انتشارات سوره مهر گفت‌وگوی کوتاهی با ناصر فیض داشته است که خواندنش خالی از لطف نیست.

آقای فیض می‌دانیم که «فیض‌بوک» مجموعه شعر طنز است، کمی درباره مضامین و قالب‌های آن صحبت کنید.

شعرهای این مجموعه براساس قالب‌های کلاسیک شعری یعنی مثنوی، غزل، قصیده و ترانه سروده شده است و حدود ۷۰ شعر کوتاه و بلند را با مضامین سیاسی و اجتماع دربرمی‌گیرد.

از نظر خودتان این کتاب با دو مجموعه قبلی شما چه تفاوت‌هایی دارد؟

از تفاوت‌هایی که فیض‌بوک با دو کتاب قبلی من دارد، می‌توان به یکدست بودن آن اشاره کرد. در «املت دسته‌دار» تجربه‌های مختلفی وجود داشت و مجموعه شعرهایی که در طول سالیان در کنار هم جمع کرده ‌بودم، شاید چندان فرم یکدستی نداشت. در «نزدیک ته خیار» هم مصاحبه‌ها و نثرهایی که در روزنامه‌ نوشته‌ بودم، جمع‌آوری شده بود، حتی شعرهای دوست‌داشتنی من در املت دسته‌دار در این کتاب دوباره تکرار شده ‌بود، اما در «فیض‌بوک» فضای انتقادی بیشتری دیده می‌شود، هر چند که ردپای‌‌ همان آدم قبلی در این کار هم وجود دارد.

از آنجا که در برخی روزنامه‌ها ستون طنز نثر و شعر دارید، فکر می‌کنید طنز مطبوعات با طنز مکتوب تفاوت دارد؟ ویژگی‌های این دو را چطور می‌بینید؟

من بیشتر شاعر طنز‌پرداز هستم و به این نام شناخته می‌شوم. در ستون روزنامه هم گاهی از اشعاری استفاده می‌کنم که در کتاب‌هایم چاپ شده ‌است، البته کار در مطبوعات، متفاوت است، چون کار باعجله است و برای یک روز مشخص حتما باید کار آماده داشته باشد، اما وقتی قرار است برای خودت کار کنی، با حوصله هستی، از طرفی طنز به شکلی است که باید سراغ آن بروی و در آن از مسائل اجتماعی، سیاسی و دغدغه‌های روزمره استفاده کنی. برای شعر طنز گفتن، معمولا موضوعی در ذهن شکل می‌گیرد و براساس آن کلمات ردیف می‌شود، اما فضای روزنامه به موضوعات خاص روز پیوند می‌خورد.

اصلی‌ترین هنر یا جوهره یک اثر طنز در نگاه شما چیست؟

بعضی چیز‌ها در طنز مجاز است که در جای دیگر نیست و از آنجایی که طنز با انتقاد همراه است، باید زشتی‌ها و ایراد‌ها را با رعایت موازین بیان کند، اما به شکلی نیست که همه چیز را بی‌پرده بگویی، چون هنر طنز در پوشیده و پنهان گویی است، باید این احساس را در نویسنده به‌وجود آورد که از کشف بخش‌های پنهانی لذت ببرد. در واقع هنرمند کسی است که فقط از زبان برای انتقال مفاهیم استفاده نکند، بلکه شیوه بیانی داشته باشد که باعث به وجود آمدن لبخند شود.