اوشین، مثل یکی از ما

حالا که بعد از 27 سال دوباره اوشین از شبکه تماشا به خانه‌های ما آمده، خاطرات زیادی را برایمان زنده می‌کند. آنها که بچه بودند یاد برنج و تربچه می‌افتند و لباس‌های ژاپنی که به خاله‌بازی‌هایشان راه پیدا کرده بود، آنهایی که آن روزها نوجوان و جوان بودند، با خاطره موهای فوکلی لبخند می‌زنند و زن‌های مسن از زندگی سخت اوشین یاد می‌کنند و مادر شوهرش و مردهای مسنی که در جوانی تماشاگر این سریال بوده‌اند، حتما فروشگاه‌های زنجیره‌ای تاناکورا، ورشکستگی ریوزو یا آتش گرفتن کارخانه‌اش را خوب به یاد دارند.

شاید این روزها که دوباره سریال اوشین را می‌بینیم، در هر سنی که باشیم از خودمان بپرسیم چرا 27 سال قبل اینقدر این سریال را دوست داشتیم و هر طور شده خودمان را به خانه می‌رساندیم؟

آن زمان کشور ما جنگ را تجربه می‌کرد؛ مردم از هر طبقه و قشری سختی و نداری را تا حدی تجربه می‌کردند، خیلی‌ها خانه و کاشانه‌شان را از دست داده بودند و یا دوستی، خویشاوندی یا آشنایی داشتند که بی‌خانمان شده باشد؛ بسیاری از مردم ما بارها و بارها از صفر شروع کردن را تجربه کرده بودند و اوشین داستان سختی‌ها و زندگی پر نشیب و فراز زنی بود که سختی و گرفتاری، دوری از خانواده و بارها از صفر شروع کردن را از سر گذرانده بود. سریال از دوران پیری او شروع می‌شد و مخاطب در تمام فرودهای این سریال می‌دانست که اوشین پیری را تجربه خواهد کرد و از پس همه مشکلات بر خواهد آمد.

ماجراهای زندگی او به تماشاگر قدرت و امید می‌داد و چه چیزی در آن دوران برای ما مهم‌تر از این دو بود؟! قصه زندگی اوشین مثل قصه زندگی همه ماست؛ همان قصه‌ای که بارها گفته‌ایم: «زندگی من را که یک نویسنده باید بنویسد... از زندگی من باید فیلم بسازند.»

به همین دلیل است که همه ما در هر سنی و با هر جنسیتی می‌توانستیم با آن ارتباط برقرار کنیم.

سروش امیدوار / جام​جم