ای نام تو بهترین سرآغاز

و نیز رسم خوشایندی است، بزرگداشت نام خدا، چندان که هنگام دور ریختن نوشته‌ها، این نام متبرک را از کاغذها جدا می‌کنند و در جایی محفوظ می‌دارند تا نام خجسته آفریدگار عالم، در زیر دست و پا نیفتد.

اما در این میان چند نکته شایان تأمل است؛ یکی این که نام خدا به عنوان بخشی از نوشته‌های چاپ شــــــده بر سر برگ تلقی نشود، یعنی در حد عنوان اداری و تاریخ و شماره و پیوست، به‌گونه‌ای که نویسنده و امضا کننده نامه، از نوشتن نام خدا غافل شوند.

و از آن مهم‌تر این که وقتی کسی نام خدا را بر صدر نوشته‌اش می‌نگارد، یعنی اعلام می‌کند که من هنگام نوشتن و امضای این نامه، خدای متعال را که دانای آشکار و نهان است، گواه و ناظر سخن خویش می‌دانم.

چنین کسی چگونه ممکن است در نوشته‌اش، از حقیقت و انصاف و صداقت روی گردان شود؟

چگونه قابل تصور است سخنی که به نام خدای رحمان و رحیم آغاز شده، با دروغ و غیبت و حسد و کینه درآمیزد؟

مگر می‌توان قراردادی را که با نام خدا آغاز شده است، با نیرنگ و بی‌عدالتی دگرگون ساخت؟

هنگامی که خبرهای ناگواری از اختلاس و ارتشا و نقض پیمان و فریب در داد و ستدهای کلان منتشر می‌شود، درباره ارقام و اشخاص و وابستگی‌های حزبی و نظایر اینها بحث‌های دراز دامن در می‌گیرد، اما در این نکته تامل چندانی نمی‌شود که این کاستی‌ها و ناراستی‌ها، با نوشته‌ها و نامه‌ها و اسنادی میسر شده که بر صدر آنها نام خدای متعال نوشته است و این غفلت از بزرگی و حرمت نام خدا، از خسارات مادی و آسیب‌های حزبی و جناحی البته زیانبارتر است.

اسماعیل امینی - شاعر و مدرس دانشگاه