این جشنواره سیاسی نیست؟

تمام این جشنواره‌ها در طول سال فراخوان می‌دهند و آثاری برایشان ارسال می‌شود و در نهایت سکه‌ای و هدیه‌ای هم به عنوان جایزه به برگزیدگانشان اهدا می‌کنند و پرونده‌شان بسته می‌شود و در برخی موارد نادر تا چند روزی پس از اختتامیه هم حرف و حدیثی درباره داوری‌ها و... هم در پی دارند.

اما جشنواره‌ای که امروز دستمایه نوشتن این یادداشت شده است با تمام جشنواره‌های ادبی و هنری که در طول سال برگزار می‌شود، یک تفاوت عمده و شاید هم یک ویژگی خاص دارد.

برگزارکنندگان این جشنواره ادبی (حوزه شعر) که هنوز در مرحله فراخوان آثار قرار دارد، تمام توان خود را گذاشته‌اند که بگویند آی مردم! آی رسانه‌ها و به قول نیما یوشیج «آی آدم‌ها»! این جشنواره «سیاسی» نیست و حتی برای گفتن این موضوع نشست خبری هم ترتیب داده‌اند و کلی خبرنگار هم جمع کرده‌اند.

احتمالا تا الان کنجکاو شده‌اید بدانید کدام جشنواره فرهنگی و هنری ممکن است در کشور برپا شود که پیش از مرحله حتی داوری و اختتامیه، لازم باشد اثبات کند سیاسی نیست.

این جشنواره که بانی اصلی آن «سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری» است و البته روزنامه دولت هم آن را حمایت می‌کند، جشنواره شعر «بهار» نام دارد و هدف آن هم این است که به سرودن اشعاری با محتوای بهار و به اصطلاح بهاریه رونق دهد و با جوایز و اهدای سکه به شاعران سطرهای درخشانی با موضوع بهار در شعر معاصر پدید آورد.

نکته قابل تامل این است که سازمان میراث فرهنگی که در چند سال گذشته و با تغییر مدیریت‌های متوالی همواره حاشیه‌ساز بوده است و بسیاری از اموری را که با شرح وظایفش به طور مستقیم ارتباط دارد، به حال خود رها کرده است، چرا ناگهان در سال 92 و در آستانه انتخابات یاد حمایت از شعر آن هم از نوع بهاری‌اش و برپایی جشنواره با این موضوع افتاده است، آن هم در روزگاری که تمام سازمان‌ها برای انجام وظایف و امور اصلی خود با تنگناهای مالی دست و پنجه نرم می‌کنند؟

به هر حال همان‌طور که برگزارکنــندگان این جشنواره ادعا می کنند، ان‌شاء‌الله که این«بهار» که از بودجه بیت‌المال برایش هزینه می‌شود، ربطی به آن «بهار» نداشته باشد؛ اگرچه نباید فراموش کرد که هیچ بهاریه‌ای به ضرب جشنواره و سکه خلق نشده است و به قول نظامی گنجوی:

درخت آنگه برون آرد بهاری

که بشکافد سر هر شاخساری  سینا

علیمحمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر